Ejike kwam voor het eerst bij ons toen hij een jaar of 10 was. Hij was de oudste van 7 kinderen en was doof geboren. Hij keek je niet echt aan en was moeilijk te hanteren. Voor het minste of geringste vloog hij een ander kind aan. Ik moest vaak aan een wilde hond denken. Vaak had hij een pak slaag nodig om te kalmeren. Maar meestal had ik erg met hem te doen omdat ik geloofde dat hij gefrustreerd was omdat hij met niemand kon communiceren.
Na verloop van tijd kreeg hij aardigheid in de school, leerde hij gebaren met zijn handen en maakte hij vrienden. Het was als een bloem die openging en tot bloei kwam. Zijn vurige karakter heeft hij altijd gehouden, maar hij leerde het op een positieve manier te gebruiken. Altijd stond Ejike klaar om een ander te helpen. Sterk als hij was, was nooit iets te veel voor hem. Op het land werken, de school schoonmaken of een ander klusje voor iemand doen.
Toen hij klaar was op de lagere school in Onuenyim, kwam hij een poosje bij mij in huis wonen in Omorodu. Hij hielp mij met schoonmaken, koken en ging voor mij boodschappen doen op de markt. Maar tegelijkertijd leerde hij ook een vak in het dorp. De mensen aten voornamelijk cassava, een soort grote aardappel. Die moet eerst gemalen worden met een maal-machine en dat paste goed bij Ejike. Hard werken, veel mensen om hem heen en geen gezeur. Hij maakte veel vrienden, deed trouw mee in de kerk en ging op een gegeven moment zelfstandig wonen. “Op kamers”, slechts een paar huizen bij mij vandaan. Elke dag kwam hij wel voor een praatje of een klusje. Hij zag het als mijn eten op was of er boodschappen gedaan moesten worden.
Hij was eigenlijk nooit ziek, maar altijd vol energie, nooit moe of lui. Hij klaagde zelden, hielp iedereen, was gezellig en had ondanks zijn doofheid een hele groep horende vrienden, Op een morgen in november 2007 kwam hij zielig bij me, hij klaagde over koorts en hoofdpijn. Ik dacht dat hij malaria had en gaf hem pillen. Hij bleef 2 dagen bij mij logeren, deed niets en sliep alleen maar. Gelukkig knapte hij met de medicijnen een beetje op en besloot hij dat hij naar zijn ouders wilde om verder uit  te rusten. Hij  vertrok op de fiets, ongeveer een uur bij mij vandaan. Ik had net die week een jeugdkamp bij de AIDS Ministry. Met 200 jongelui had ik niet veel tijd over om na te vragen hoe het met Ejike ging. Pas na een week zag ik zijn vader die vertelde dat Ejike gestopt was met mijn medicijnen en was overgegaan op traditionele medicijnen zoals blaadjes en stukjes boomschors. En nog een dag later kwam zijn oom vertellen dat Ejike was overleden.
Hij was een jaar of 18 en niet getrouwd. Volgens de cultuur moest hij direct begraven worden. De familie was erg verslagen en bedroefd. Ejike ging als enige van het gezin trouw naar de kerk, en dus is hij begraven door de kerk. Dat betekende heel wat voor een heidens gezin, maar ze hebben Ejike daarin willen respecteren. Ik bleef met een schuldgevoel zitten want wat zou er zijn gebeurd als Ejike niet naar huis was gegaan en wel door was gegaan met mijn medicijnen? Waarom was het zo gelopen? Toch wilde ik niet gaan piekeren, bijna ieder gezin verloor een paar kinderen aan ziekte of ondervoeding. Ik vertelde mezelf dat nu ik het van zo dichtbij meemaakte en het zo'n pijn deed, ik ook net zo flink moest zijn als al die andere mensen om me heen die dat ook mee moesten maken.
Een paar maanden later was ik bezig om de zonnebloem die ik samen met Ejike had geplant water te geven. De bloem groeide goed en ik miste Ejike enorm. Ik begon mijn verdriet te koesteren en voelde me eenzaam. We hadden een paar patiënten die net geopereerd waren en een jochie zorgde voor zijn oudere broer. Hij kwam al een poosje elke middag helpen met de planten water geven. Het kletste gezellig en ik vroeg hem naar zijn naam. Hij vertelde dat hij Ejike heette, een naam die niet veel voorkwam. En ik besefte dat het leven verder ging, dat God voor ons zorgde. Dat de ene Ejike ging en een andere Ejike kwam. Dat we soms dingen moesten loslaten, maar dat we ook weer andere dingen terugkregen. Als we onze zegeningen wilden zien, was er gelukkig genoeg voor elke dag. Ik geloof dat Ejike nu gelukkiger is dan hij hier op de aarde was.