“Mevrouw, ik ga echt geen boekbespreking doen. Ik zie mezelf al voorin staan. Niet dus...”

Leven in het kustgebied van Ecuador betekent dat je het warm of heel warm hebt. Wat betreft temperatuur zijn er dus niet veel contrasten, maar wel wat betreft de neerslag. Op dit moment is het regenseizoen en sommige delen van het land worden geteisterd door heftige regenbuien met als gevolg dat huizen en wegen onderstromen en oogsten mislukken.

Beproefd…, bepróéfd… Spreek dit woord een paar keer rustig voor jezelf uit. Neem even pauze. Proef wat erin zit.

Een gewone maandagavond, en toch een bijzondere maandagavond. Ik heb het over de avond van het debat tussen Rob Jetten (D66) en Maaike Rosendal (CCBR), met als thema ‘Abortus: een mensenrecht?’.

“Lijkt me heerlijk”, zegt een collega tegen me, “lekker tien minuten lezen met je klas!” “Zeker”, antwoord ik, “dat is echt een ontspannen begin van je les.”

Vandaag werk ik thuis. Na een ochtendje knallen zit ik even te chillen. Ik scroll door de Instagram-reels uit eigen achterban. Als ik dan toch niets beters te doen heb, kan ik net zo goed kijken of zij iets leerzaams te zeggen hebben.

Miguel Ángel Vivo’ staat er geschreven op grote aanplakbiljetten in de straten van Quito. Wil je kennismaken met de indrukwekkende werken van de meester Michelangelo, dan mag je deze expositie niet missen. Volgens de berichten overtreft deze expositie die van Vincent van Gogh, de Nederlandse kunstenaar die afgelopen jaar werd tentoongesteld. Vanwaar opeens deze belangstelling voor Europese kunstenaars? Ik heb geen idee, maar ik word er wel blij van. Zomaar wat herkenning van eigen bodem. Het schijnt dat ook diverse middelbare scholen met hun leerlingen de exposities bezoeken om de belangstelling voor kunst aan te wakkeren. Alleen maar mooi dus. Aandacht voor culturele ontwikkeling kan nooit kwaad.

Oud en Nieuw liggen weer achter ons. Pas ben ik in de aanloop naar Oud begonnen met het lezen van het boek Prediker. Gewoon bij hoofdstuk één, enzovoort. Het mooie bij de Bijbel vind ik dat wat je leest telkens weer nieuw is.

We zijn lopend onderweg naar de gymzaal: de klas en ik. De kinderen zijn druk in gesprek over hetzelfde onderwerp. Ik vang flarden op van wat ze zeggen: “Ik heb ‘m in het echt gezien en jij?” “Hij zag er eng uit, die grote hoed en zo’n lange jas… brr…” “Een portemonnee van juf Willemsen en haar mobiel weg, hoe durft ‘ie!” “Jammer dat meester Vogelaar hem niet te pakken heeft gekregen. Ik had…”

Als ambulancedienst worden we regelmatig gevraagd voor schoolbezoek, open dagen, seniorendagen, enz. Meestal proberen we te komen. Het is belangrijk dat mensen weten wat hulpdiensten doen en wanneer we wel of niet nodig zijn. Het is ook leuk. Vaak komen we in mooi gezelschap terecht. Ga je mee?