Om me heen is iedereen in diepe rust, maar voor mij lijkt dromenland nog ver weg. Met vijf lagen paardendekens over me heen probeer ik de koude berglucht op afstand te houden. Onze tent is een sober onderkomen, maar starend in het nachtelijk duister voel ik me rijk gezegend.

Ik heb een nieuw notitieboek voor me liggen. En ik neem me voor om het heel netjes te gaan houden. Maar ik weet nu al: netjes houden mislukt. Ik ga toch weer strepen, klodders, woorden ertussen krabbelen of per ongeluk een bladzijde teveel omslaan.

NIEMAND BEGRIJPT MIJ! NIEMAND! Het galmt door de kamer. We schrikken ervan! Nu denk ik: dat klopte wel. Hoe zou ik dit kúnnen begrijpen?

Bepakt en bezakt staan we klaar bij de auto’s. Er wordt druk gepraat en in verschillende hoeken worden al voorzichtige plannen gemaakt voor de laatste avond. Ja, het is zover: met de +16 op kamp! Hemelvaartsweekend noemen we het. Na de nodige voorbereidingen gaan we eindelijk op stap met ruim 40 jongeren.

Daar zit ik dan, op een harde houten bank, helemaal achter in de kerk. Mijn voeten wiebelen en mijn handen friemelen. Mijn ogen dwalen af naar het plafond. Dan begint de dienst en zingen we een psalm. Dat vind ik mooi, vooral het luisteren naar het orgel. Daarna gaat de dominee bidden. Ik moet mijn ogen dicht doen tijdens het gebed. Dat vind ik best lastig, want ik wil graag alles zien wat er om me heen gebeurt.

Vanmorgen was ik in een andere kerk, omdat de vriendin van mijn broer belijdenis deed. Een mooie kerk was het! En boven de ramen stonden de vruchten van de Geest uit Galaten 5 geschreven. Slim vind ik dat altijd, als een kerk ook woorden uit de Bijbel op de muren heeft staan. Handig voor de kinderen in de kerk, die toch altijd rond zitten te kijken en dan tegelijkertijd iets goeds leren. Ik bekeek ze ook, vóór de dienst natuurlijk.

In onze kleine gemeente in Durrës werd even de adem ingehouden toen vier mensen één voor één neerknielden en hun naam klonk met de naam van de drie-enig God. Toen water naar beneden stroomde, wijzend op reinigend bloed. Gods Woord en werk werden zichtbaar. Een indrukwekkend moment. Voor veel mensen in de kerk was het de eerste keer dat ze hiervan getuige waren. “Waar komt dat water vandaan?” vroeg een meisje naast mij verbaasd.

Hoe gebruik ik mijn tijd? Ik hield het eens bij, voor een opdracht van school. Het was confronterend dat juist dat wat bovenaan mijn prioriteitenlijstje stond, aan het eind van de dag nog steeds niet was uitgevoerd. Ik was heel de dag bezig geweest met nuttige dingen, maar juist die ene belangrijke opdracht had ik niet gedaan. Gek, maar blijkbaar is het menselijk om de belangrijkste taken uit te stellen en je tijd te vullen met ogenschijnlijk belangrijke bijzaken.

In het midden van de winkel staat een tafel met stoelen eromheen. Uitnodigend om even te gaan zitten. Eén iemand heeft de uitnodiging aangenomen. Het is een oude tropenarts. Jaren en zorgen tekenen haar gezicht. Zij voldoet niet aan “onze” maatstaven. Ondanks het koude weer draagt zij sandalen. Haar kleding komt niet bij onze gerenommeerde winkels vandaan.

We zitten samen op het bankje. Hij en ik. Diep in onze jassen gedoken vanwege de koude wind, die er op die dag waait. Ondanks het feit dat we in het schoolleven veel dezelfde interesses delen, zit er een groot verschil tussen onze leeftijden. Hij 8 jaar oud, ik 20.

“Mag ik je wat vragen?” Er komt een jonge vrouw de kerk binnen lopen, kort voor de dienst. Ik neem haar mee naar de kerkzaal en samen schuiven we de bank in.