Haar naam betekent vlinder. En die naam deed ze eer aan. Ze fladderde van de ene plaats naar de andere. Snel even een klant helpen, wat dingen op de toonbank rechtzetten en dan weer naar haar visite in het keukentje achter de winkel. Haar kleurige, lange gewaden en bijpassende hoofddoek wapperden vrolijk mee.

Het water stort naar beneden. Eromheen hangt een mist van ontelbare waterdruppeltjes. Dit machtige geluid maakt dat ik stil wordt.

Maandenlang wordt er naartoe geleefd. Vaak wordt de vraag al gesteld in de eerste schoolweek. “Meester, gaan we dit jaar weer op kamp?” Hoopvolle blikken. Enthousiast door de verhalen die ze gehoord hebben van broers, zussen of anderen.

"Jij moet de keuze maken voor Jezus. Hij zegt toch: bekeert u! Jezus zal niet iets vragen wat je niet kunt doen. Jij moet Hem aannemen want zovelen Hem aangenomen hebben in het geloof heeft Hij kracht gegeven kinderen Gods genaamd te worden!" Het zijn de woorden van mijn collega. Hij en ik konden het niet eens worden. Onze vraag? Wat doet de Heere en wat doet de mens in de bekering? Hij legt de mogelijkheid tot bekering volledig bij de mens. Dat doet hij op grond van de Bijbel.

De leerkracht Zorg dat ze je betrappen op 't lezen van een boek. Leg stiekem tussen mappen een oude pocket zoek. Sta openlijk te lezen, vooraf en tussendoor, in boeken, onvolprezen en lees er vief uit voor. Betrek een tekst die zindert bij zowat elke les. Besmet hen onverhinderd. Wees leesgids. Boek succes. (Stijn de Paepe, 2019)

Een doordringend tromgeroffel dreunt door de straten van de stad. De doffe slagen moeten ieders aandacht richten op de ramadan, het dertig dagen durende Islamitische vastenfeest. Iedereen lijkt er vol van te zijn. Tot mijn verbazing is een ruimte nabij de kerk plotsklaps ingericht als tijdelijke moskee. Binnen zijn prachtige vloerkleden uitgerold en een spandoek aan de buitenmuur wenst iedere voorbijganger een gelukkige vastenmaand toe.

Op een zonnige dag in april lijkt het mij een goed idee om naar een speeltuintje te gaan. We komen aan op een groen grasveld, gevuld met paardenbloemen. Een deel bloeit uitbundig, een ander deel is uitgebloeid. Het mooie van van deze bloemen is haar schoonheid in haar sterven. Juist in deze laatste fase van het leven, is deze bloem op zijn mooist.

Het is bijna zover, die ene speciale dag in het schooljaar. Zo’n dag waar de kinderen heel veel zin in hebben. Als leerkracht vind ik die ene speciale dag leuk en gezellig, maar ik ben ook heel blij als het weer voorbij is en alle leerlingen weer veilig terug zijn.

“Juf, het is niet waar, hè.” Waar ik eerst nog recht achter mijn bureau een mail typ, draai ik nu mijn bureaustoel een kwartslag naar de jongen toe. Ik kijk hem aan. Zijn donkere ogen staren me aan, ietwat afwachtend. Allebei zijn handen nonchalant in z’n broekzak gestoken.

“Wabi Sabi!” Met glinsterende ogen vertelt de man over zijn levenshouding. Hij volgt de filosofie van Wabi Sabi. Dat is een Oosterse filosofie dat de gebrokenheid van het leven accepteert en daar schoonheid in ziet.

Het is kwart over acht en mijn leerlingen van klas 2V6 druppelen het lokaal binnen. "Goedemorgen Gert, heb je een nieuwe hoodie ?” “Ja, mevrouw!”, reageert hij blij. Als iedereen op z’n stoel zit, vraag ik om stilte voor de dagopening. We lezen samen Johannes 21. Het gaat over de openbaring van de Heere Jezus aan Zijn discipelen.

“Juf, mogen we ook een keer wat komen bakken bij u thuis?” Zeg maar eens nee als twee paar glimmende ogen je verwachtingsvol aankijken… En zo staan we deze zaterdagmorgen in de keuken. Tweehonderd gram boter, tweehonderd gram meel, vier eieren… En laten we vooral de suiker niet vergeten. Ruime hoeveelheden van het witte goedje worden hier erg gewaardeerd. Een gebakje heet in Albanië niet voor niets een ëmbelsirë , oftewel, een ‘zoetigheidje’.