Het had zo’n mooie ontmoeting kunnen worden. We hadden net met een groepje +21 jongeren een gezang gezongen in de herdenkingskapel bij deze kerk. Helaas konden we de kerk zelf niet in, daar zou de dag erna een evenement gehouden worden. De kosteres is met een team vrijwilligers druk bezig om alles gereed te maken. Na een tijdje loopt ze op ons toe; een goed moment voor ontmoeting.

Een tijdje geleden was ik in de Sint-Jan in Gouda. We kregen een rondleiding langs de Goudse glazen, de enorme gebrandschilderde ramen in de kerk. Het is een wonder op zich dat die er nog zijn, vertelde de gids. In de oorlog zijn ze, in onderdelen verpakt in kisten, verstopt op allerlei plekken in de omgeving, zodat ze niet geschonden konden worden door het oorlogsgeweld. Wat een operatie moet dat geweest zijn. Nu staan ze weer op hun oude plek en vertellen ze hun kleurrijke verhaal.

Ik sta achterin de kerk. Langzaam druppelen alle jongeren met leidinggevenden de kerkzaal binnen. De een stil, de ander luidruchtig of misschien beter gezegd enthousiast. Ze zoeken hun plekjes of worden door mensen van de regelingscommissie naar hun plek gebracht. Het loopt tegen tien uur. De Bondsdag kan gaan beginnen. Maar helaas zijn nog niet alle verenigingen er. Een paar verenigingen hebben gebeld: ‘We zijn iets later. De afrit was ineens afgesloten’. Soms vraag je je af van wie de jongeren het hebben dat ze berichtjes niet lezen…

Afgelopen zondag was het moederdag. Maar voor christenen is het iedere zondag moederdag. Van de kerkvader Cyprianus is de uitspraak: “Wie de kerk niet als moeder heeft, kan God niet als Vader hebben”. Augustinus zegt het hem na, maar verandert de betekenis wel. Het gaat hem om de band van liefde die daar is waar de Geest werkt. Calvijn spreekt over de kerk als moeder “buiten wie geen heil is”.

Alles wat zich herhaalt, kan sleur veroorzaken. Zelfs de tweewekelijkse JV-avond. Je doet zeker wel je plicht, maar ben je nog echt bewogen om het heil van je jongeren? Of wordt het dan allemaal wat gewoontjes?

Laatst las ik een Joods verhaal over een rabbijn. Op een dag ging hij naar buiten en kwam daar zijn dochtertje tegen. Ze huilde en de rebbe vroeg wat er was. Het meisje antwoordde: “We waren verstoppertje aan het spelen. Ik had me op een heel goed plekje verstopt, maar ze kwamen me niet zoeken. Ze misten me niet eens." Daarop zei de rebbe: “Zo voelt God Zich ook. Hij heeft Zich verstopt, opdat wij Hem zouden zoeken, maar niemand zoekt Hem.”

Loslaten, afscheid nemen; het zijn steeds terugkerende thema’s in een mensenleven. Ook in het jeugdwerk neem je afscheid van jongeren die doorstromen naar de volgende verenigingsgroep of van jongeren die niet meer naar de vereniging komen. Of je neemt zelf als leidinggevende afscheid van de vereniging omdat er andere taken op je pad komen.

Met een wijds gebaar opende ze de deur van de snackbar, terwijl ze de jongen voor mij, keurend bekeek. Die keek niet op of om. Ik denk dat hij ongeveer vijftien jaar was. Hij liep al sjokkend - uiteraard met bijbehorende oordopjes - naar binnen. Niet gehinderd door de deur, want die was inmiddels geopend door de dame die van binnen kwam en de deur gracieus opende.

We zaten langs de kant. Ons team moest even wachten tot we weer aan de beurt waren om een potje volleybal te spelen. Fanatiek als we waren, wilden we natuurlijk winnen. Helaas stonden we er niet zo goed voor, maar dat mocht de pret niet drukken. Het was vooral gezellig om met twee teams van de vereniging mee te doen aan het toernooi, samen met een groot aantal andere teams uit de gemeente. 

Tijdens een studiedag van het Hoornbeeck College verzorgde ik een workshop voor docenten over de kerk in 2032. Het jaar 2032 zal wel ontleend zijn aan de visie van het ‘Platform Onderwijs2032’ over het onderwijs van de toekomst. Het was in ieder geval een aardig gedachte-experiment om samen eens na te gaan hoe de kerk er in 2032 uit zou zien en wat dit voor ons nu te betekenen heeft. Zo’n verkenning heeft natuurlijk iets heel voorlopigs.

Ik heb iets met onze Vlaamse zuiderburen. Misschien komt dit doordat mijn opa (naar wie ik vernoemd ben) geboren is in België. Toegegeven: deels zit dat in de voorliefde voor een trappist of voor grofgesneden frieten met mayo. Maar waar ik echt een zwak voor heb, is voor hun prachtige taal. Waar we hier elkaar de loef afsteken met taalverplatting en versimpeling, gebruiken zij onze taal met vlag en wimpel, om uit te drukken wat ze echt bedoelen.

Als leidinggevende van een vereniging heb je één van de mooiste taken die je kunt hebben binnen je kerkelijke gemeente. Of je nu de -12 club doet of de +16 vereniging, je trekt met jongeren op en dat is een prachtige uitdaging. Een leidinggevende heeft dan ook een hart voor kinderen of jongeren. Als leidinggevende zet je je in voor hen en stel je hun belangen voorop. Je bent betrokken bij hun leven en je verdiept je in waar kinderen en jongeren mee bezig zijn. Maar een leidinggevende heeft ook de taak om de Bijbel uit te leggen en dat is de móóiste taak. De Bijbel is het Woord van God dat Hij ons gegeven heeft. Het Woord waarin Hij ons vertelt van zonde en genade. Deze Boodschap mag jij doorgeven. Naast dat dit de mooiste taak is, is dit ook de moeilijkste taak.