“Ruik je wel eens een gaslucht?” Vragend kijkt de monteur me aan. Een beetje verstrooid kijk ik op van mijn laptopscherm en schud mijn hoofd: “Ik geloof het niet”. De monteur komt een stapje verder mijn kamer binnen. Met woorden als 'levensgevaarlijk', 'ontploffingsgevaar' en 'grote gevolgen' legt hij uit wat het probleem is. Een gaslek bij de meter. Binnen twee uur moet het lek gedicht zijn.

Sinds een enkele week woon ik bij een demente vrouw. ’s Ochtends bid ik met haar en dan zegt ze: “Je kan wel dominee worden”. Maar een andere keer zegt ze: “O, nee dat mag niet bij jullie in de kerk”. Nee dat klopt, ambten zijn niet voor vrouwen.

Mijn rugzak is een trouwe vriend. Het is een kleine, crèmekleurige tas die ik anderhalf jaar geleden bij de Kruidvat kocht. Het lijkt wel alsof hij voor me is gemaakt!

Op mijn werk krijg ik regelmatig allerlei rapporten te lezen. Dat hoort er nu eenmaal bij als je ambtenaar bent. Lang niet al die rapporten blijven bij je hangen. Maar laatst was er wel zo eentje. De titel was Weten is nog geen doen.

“Gelukkig is niet iedereen zo”, appt mijn vriendin als ze een video ziet van iemand die uitlegt waarom hij achter de Nashville-verklaring staat. “Jij bent gelukkig anders. Jij bent niet zo wereldvreemd.” Even aarzelen mijn vingers boven mijn telefoon, wat ga ik zeggen? Er wordt heel veel geschreven, er wordt veel boosheid geuit, er klinkt veel onbegrip. Wat is mijn mening? Mijn vriendin kent mij en gaat er zonder meer vanuit dat ik het er niet mee eens ben. Wat zegt dat over mij? Wat zegt dat over hoe ik mij als christen gedraag?

Wat kunnen kinderen met een beperking toch heerlijk ‘puur’ zijn. Wij dénken vaak wel dingen, maar we uíten ze niet. We zijn soms wat gereserveerd. Uit beleefdheid of valse bescheidenheid. Kinderen met een beperking hebben daar geen last van. En juist dit laatste zorgt weleens voor een spiegel waar je even in mag kijken. Een heel leerzame spiegel soms. Ik wil jou ook even in een spiegel laten kijken die onze zoon onwillekeurig neerzette.

“Leg jij deze even bij het graf?” Een jongetje van zeven of acht krijgt van zijn moeder iets in zijn handen geduwd. Zie ik het goed? Ja, het jochie sjokt met een schedel onder zijn arm naar het 'graf'. Waar zijn we beland? Misschien in Jemen waar honger en geweld veel levens eisen? Zijn er misschien zoveel doden dat zelfs kinderen moeten helpen met begraven?

”Het lijkt wel of de Bijbel een miljoen bladzijden heeft, steeds lees ik weer iets nieuws.” Een vluchteling, die een paar jaar geleden tot geloof gekomen was, deed deze uitspraak. Een bijzondere uitspraak, over een bijzonder Boek.

In de gevel van een oud gebouw zie je het nog wel eens gegraveerd staan: Anno Domini. Of  ‘A.D.’, de afkorting ervan. En dan volgt er een jaartal. Het betekent: het jaar onzes Heeren, het jaar van onze God. Door de woorden Anno Domini geeft de bouwer als het ware een getuigenis. Hij belijdt dat God bestaat, dat Hij leeft en dat Hij boven de menselijke tijd staat.