Een kerkdienst, een aantal weken geleden. Eentje vanaf de bank, terwijl ik op temperatuur werd gehouden door de knusse warmte van de brandende houtkachel. Het kostte mij geen moeite om mijn aandacht erbij te houden en dat is geen vanzelfsprekendheid in deze omstandigheden. Het was een preek over kinderen en dat sprak mij aan.

De bel gaat. Het is de allerlaatste schooldag in groep 8. Opgewonden komen de leerlingen het lokaal binnen. “Bijna vakantie, meester! En nog een week langer dan de andere kinderen ook.” Sommige gezichten stralen bij het idee van een lange zomervakantie. Andere leerlingen komen rustiger binnen. Ik zie een wat weemoedige uitdrukking op hun gezicht. Na die lange zomervakantie wacht een nieuwe school, een nieuwe uitdaging. En daar zien ze toch wel een beetje tegenop. Daarnaast doet afscheid nemen van de basisschool ook een beetje pijn!

Hij stond voor me in de rij. De oude, gebogen man. Een bril op het puntje van z’n neus. Ja, dat zag ik in de vluchtigheid tijdens het afleggen van het parcours naar de testhokjes. Het mondkapje zweefde onder zijn neus. Ik voelde aan mijn eigen mondkapje. Ja, die zat ook niet op de goede plek. Haastig sjorde ik hem goed en bestudeerde de man opnieuw. Grijs haar. Hij leunde op een bruine stok. Het maakte hem tot een echt oud mannetje.

Sinds kort ben ik jurist bij een grote gemeente op de “bezwaarafdeling”. Dat is een afdeling waar de klachten van burgers binnenkomen over besluiten van de overheid. Dagelijks kom je pijnlijke situaties tegen. Veel mensen vragen om geld van de gemeente om eten te kunnen kopen of om hun huur te kunnen betalen.

Het is twee jaar geleden en ik weet het nog precies. De kerstvakantie is voorbij, de bel gaat en mijn leerlingen (op een seculiere school ergens in het land) druppelen binnen.

Behoedzaam zetten we de ene voet voor de andere. Het pad is smal en door de regen die nu valt, wordt de weg bepaald niet begaanbaarder. We moeten oppassen om niet weg te glijden in de modder. Ondertussen speuren we naar rode stippen die onze wandelroute aangeven. Als alles goed gaat, komen we straks uit bij een donkere grot, die nog niet voor publiek toegankelijk gemaakt is, maar waar je wel op eigen houtje een stuk in kunt gaan.

“Jij ziet er anders uit.” Het is dinsdagochtend, omstreeks acht uur ’s ochtends. Toen ik de deur van de zolderkamer van mijn kostgezin opendeed, keek daar een klein jongetje met nieuwsgierige oogjes vanaf de eerste verdieping naar boven. Hij droeg een gele streepjespyjama en op zijn buik stond een schattige koalabeer. Aangezien ik sinds het maken van de knot de vorige avond nog niet aan mijn haar had gezeten, twijfel ik niet aan de juistheid van deze uitspraak. Deze driejarige kleuter zag dat ik er anders uitzag en hij schaamde zich niet op zijn minst om mij dit kenbaar te maken. Hij zei precies wat hij op dat moment dacht.

“Meester, leest u lang voor?” Hoopvolle blikken, wachtend op het antwoord. Vlak voor de zomervakantie maken onze leerlingen altijd kennis met hun nieuwe meester of juf. Een zogeheten kennismakingshalfuurtje, vlak voor de zomervakantie. Bijna elke keer klinkt dan de vraag of ik als meester van groep 8 lang voorlees. En tja, dan vertel ik ze iedere keer van mijn recordpoging voorlezen.

“Of…”, aarzelt ze, “mag dat niet van de mannen in jouw kerk?” Ik ben in gesprek met mijn afstudeerbegeleider. Ze heeft me een baan aangeboden op de universiteit, maar ik ben op gesprek om uit te leggen waarom ik het aanbod afsla. Haar vooroordeel over man-vrouwverhoudingen in reformatorische kring verrast me.

Samen met enkele raadsleden in onze gemeente heeft onze burgermeester een werkgroep opgezet. Na de vakantie was weer de eerste vergadering van de werkgroep. Tijdens de zomervakantie is de politiek ‘gesloten’ dus we hadden elkaar al even niet meer gesproken. Zoals bij iedere vakantie moest er even worden geïnformeerd naar hoe iedereen de vakantie had ervaren.

Het is maandagmiddag en ik ben samen met mijn collega’s van Nederlands aan de wandel. We wisselen onze leservaringen van het afgelopen jaar uit. Op de dependance heb ik het erg naar mijn zin gehad, maar mijn collega’s van de hoofdlocatie ken ik niet zo goed. Zijn ze aardig? Of zijn het een soort ‘hoge geesten’? Neerlandici bijvoorbeeld? Ik verschrompel al bij de gedachte…

Met een dik vest aan en mijn laptop op schoot, heb ik me op de bank genesteld. Links en rechts van mij zie ik afwisselend donkere en lichte wolkenpartijen voorbijtrekken. Af en toe laten ze hun vochtig goedje ongenadig neerkomen rond dit prachtige plekje. Ook het fluitende geluid van de wind zorgt voor natuurlijke achtergrondmuziek. Het is heerlijk om weer even te genieten van dit Hollandse landschap. Een nog groter voorrecht is het om na bijna twee jaar familie en vrienden weer te ontmoeten en samen naar de kerk te kunnen.