Terwijl ik na afloop van de vrouwenbijeenkomst terugrijd naar huis, besluit ik dat het werk voor vandaag erop zit. Straks op tijd eten en dan even bijkomen...

Herken je dat, dat je door de huidige coronacrisis je plannen op het laatste moment moet wijzigen? Een tijdje geleden was ik samen met mijn vrouw ceremoniemeester op een bruiloft. Een dag waarbij alles lang van tevoren geregeld wordt.

Tijdens één van mijn bijbanen werkte ik in een groothandel. De hele dag liep ik met zware dozen bananen en zakken kokosnoten te sjouwen. Meestal moest ik overwerken en dan werkte ik twaalf uur per dag.

Fransje is een jongen van een jaar of vier. Hij gaat samen met zijn ouders mee naar de kerk. Ze hebben een heel eind gelopen om bij de kerk te komen en Fransje is vergeten om voor het weggaan nog wat te drinken. Onderweg moet hij er steeds aan denken hoe dom het is dat hij thuis niets heeft gedronken. Hoe meer hij eraan denkt, hoe erger zijn dorst wordt.

We zitten klaar om de cursusmorgen te beginnen met gebed, als Landi de kerk binnenstapt. Met zijn glimmende ogen en donkerbruine haar dat alle kanten op staat, is het een innemend mannetje. Behalve lenig en snel is hij ook vlug van begrip. De verhalen die hij hoort, weet hij feilloos na te vertellen. Om mee te mogen doen met de Engelse zomercursus, zeurde hij zijn moeder de oren van het hoofd. Soms haakt hij pas halverwege de morgen aan. Vandaag heeft onze verstrooide professor zich niet verslapen en stapt hij als eerste over de drempel.

Regelmatig merk ik het. Ik ben op zoek naar een ‘goed verhaal’. Een ‘goed verhaal’ om aan anderen uit te leggen waarom het goed is wat je vindt, doet of denkt. Een ‘goed verhaal’, waarbij iedereen instemmend knikt en denkt: “Je hebt groot gelijk”.

“Ik voel me gewoon bedrogen.” De verontwaardiging spatte uit zijn ogen. Hij schudde ongelovig zijn hoofd. Nog eens tuurde hij naar het bord. Herlas nauwkeurig de teksten.

“Verkoopt u ook boeken waar ik God in kan vinden?” Hij kijkt me vanaf de andere kant van de marktkraam vragend aan. Ik sta op een zomermarkt en probeer mijn tweedehands boeken aan de man te brengen. Dat is mijn hobby.

Het tweede lesuur is bijna voorbij. De leerlingen hebben het meeste werk af en het huiswerk staat in Magister. Ongeveer alle opdrachten heb ik met ze nagekeken, dus voor deze keer is een beetje leerwerk het enige dat ze thuis nog moeten doen.

“Onoverwinnelijk…! Onoverkomelijk… !” Voor de Israëlieten was het overduidelijk: Kanaän binnentrekken was onmogelijk. Na het horen van het verslag van de verspieders klonk er die nacht een ononderbroken jammerklacht.

Streep erdoor. Je reis is gecanceld. Je gave vakantie met vrienden gaat niet door. Niet leuk. Balen! O ja? Is dat wel zo? Streep erdoor. Dat is hoe God ons tot de orde roept. Zo dwingt Hij onze blik naar boven. God spreekt. Hij vraagt mij na te denken. Nadenken over mijzelf. Ben ik eigenlijk wel anders dan de wereld? Wat valt dat vaak tegen. Ik adem de tijd, de cultuur waarin ik leef. 

Bij de laatste nationale dodenherdenking kwam er iets naar voren dat in onze geschiedenis best wel een pijnlijk hoofdstuk is. Er werd door veel Nederlanders in de Tweede Wereldoorlog weggekeken als het gaat om de moeilijke situatie van hun Joodse landgenoten.