Nee, maar hoe halen ze het in hun hoofd? We hebben net de tafel afgeruimd als schuin voor onze tent een caravan wordt geparkeerd: precies in ons uitzicht.  Zijn het nieuwe buren? Jammer nou, we hadden net zo'n mooi plekje. Ik vind het helemaal jammer als ik zie wie er uit de bijbehorende auto stappen. De vrouw van het stel met de twee kinderen kijkt net om en ja hoor, warempel: ze stapt nog op me af ook. Met een lachend gezicht schudt ze me de hand. 

Het huilen staat me nader dan het lachen als ik op m’n fiets door Durrës spurt. Normaalgesproken is het hier druk en levendig en worden er warme begroetingen uitgewisseld.

Het was rond 22.30 uur. Ik zocht m’n fiets op het station. In mijn ooghoek zag ik hem al aan komen lopen. Mijn vermoeden was juist. Een opgehouden hand. “Hebt u voor mij wat geld voor eten, drinken en een slaapplaats?”

Ik zal het eerlijk toegeven: in tijden van crisis hebben nieuwsapps grote aantrekkingskracht op mij. Er is iets dat mijn vinger regelmatig over het scherm doet gaan om mijn telefoon te ontgrendelen en de nieuwsapp te openen. Hoe meer het coronavirus voet aan grond kreeg in ons land, hoe meer ik de neiging had om alles te volgen.

We hadden weer veel in te laden die middag. En dat was ook te zien aan de spullen die we samen in de laadbak hadden gesjouwd. Mijn collega, met wie ik dit werk één middag in de week doe, gaf alles aan en ik gaf het een plekje in de laadruimte van onze bestelwagen. We doen vrijwilligerswerk voor een kringloopwinkel die het woord bij de daad voegt...  

Tijdelijk val ik in op een seculiere voortgezet onderwijsschool in de Amsterdamse wijk Bijlmermeer. Je verwacht daar van alles, maar niet een meisje dat tijdens het tien-minuten-stil-leesmoment in haar Bijbeltje zit te lezen.

De beving duurt maar dertig seconden. Maar in die tijd laat ze een spoor van dood, verwoesting en onzekerheid achter. Nog slaperig sta ik ineens naast mijn bed. Wat te doen? Is het trappenhuis veilig genoeg? Of toch maar onder een deurpost wachten?

Tien, twintig, dertig mensen passeren hem. Sommigen kijken verstoord opzij. Je ziet hen denken: “Je staat in de weg, man!” Maar het stoort hem niet. Hij blijft staan. Zijn blik is gericht op het stoplicht. De kleur is helder rood. Het valt me op.

  Afgelopen zomer was ik met onze jongste zoon bij een open dag van een smid bij ons in de buurt. Ik had het in de regionale krant gelezen en dacht direct: Dat is leuk! De smid liet ons op die bewuste zaterdagmiddag, op een veilige afstand van zijn smidsvuur, iets zien van zijn vak.