Daar stond het, zwart op wit: de Spaanse tekst van een populair liedje. Onbegrijpelijke woorden, waar je niets van kan maken. Razendsnel gezongen op snelle, vrolijke muziek. Zo’n liedje dat na één keer luisteren in je hoofd blijft zitten, waarbij je voet vanzelf mee gaat tikken met het ritme.
Zo’n driekwart van de klas gaf aan het liedje te kennen. Een glimlach hier, een veelbetekende blik daar. Zwarte cijfers gaven aan dat de bijbehorende clip meer dan zes miljoen keer bekeken was op YouTube.
Met één klik kwam de Google-Translate vertaling van het liedje erbij. Met kromme zinnen en onvertaalde woorden ertussen, maar de strekking was duidelijk. ‘Zintuigen die om meer vragen’, ‘dingen die in het oor vertelt moeten worden’ en uiteindelijk ‘het langzaam uitkleden’. Het draaide in dit liedje maar om één ding.
Dit was de oorzaak van de verontwaardigde blik. Zijn uitleg volgde direct. Het was zijn lievelingsliedje. Hij luisterde het elke dag. Het leek zo leuk, zo vrolijk. Natuurlijk begreep hij de Spaanse woorden niet, maar nooit had hij gedacht dat het hierom ging! Daar wilde hij helemaal niet naar luisteren.
Meer liedjes volgden. De leerlingen hadden zelf hun favoriete titels aangedragen. De strekking van elk liedje was hetzelfde. Daarna werd het stil in de klas. Niemand vroeg verder uitleg. De boodschap was duidelijk. De verontwaardiging van hun klasgenoot herkenbaar.
Bedrogen door de grote leugenaar, die zijn boodschap zo aantrekkelijk verpakt, je ongemerkt in beslag neemt. Als je achter zijn leugen komt, is het zo lastig om er los van te komen.
Ineens kregen die zinnetjes uit het Onze Vader inhoud. Zoals de berijmde versie bidt: “‘Leid ons in geen verzoeking ooit. (…) Gij weet het, onze kracht is klein, de driften veel, en 't hart onrein. Wat wordt er van ons in die staat, o Vader, zo Gij ons verlaat?”
Leanda van Dam