‘Christelijke romans en kinderboeken’, staat er op de kraam. Verantwoorde boeken uiteraard. Voor ontspanning prima om te lezen. Maar of je daar God nu in kunt vinden? Ik reageer: “Als u God wilt vinden dan moet u de Bijbel lezen!” Oef, was dat niet een beetje te cru? Maar dat valt gelukkig mee. Hij bedoelt meer een boek waarin het ook over God gaat. Ik heb wel iets voor hem en hij koopt het. Voordat hij weer gaat, kan ik het toch niet laten om terug te komen op het lezen van de Bijbel en het vinden van God. Want daar gaat het tenslotte toch om.
We krijgen een mooi gesprek. God heeft hem gevonden, zo zei hij. Toch mis ik eerlijk gezegd iets in zijn verhaal. Dat je als je met de Heere leeft niet steeds beter wordt. Maar dat je jezelf juist steeds meer leert kennen. Je zonden, je tekort. Om zo de Heere Jezus en Zijn verdiensten steeds meer nodig krijgt. Ik probeer dat heel eenvoudig te vertellen en daarna gaat hij weer verder.
Tot mijn verassing staat hij tien minuten later weer bij me. “Dus u gaat naar de hemel?” Kijk, dat is een vraag die wij elkaar niet zo snel stellen. En we kunnen daar natuurlijk ook wel wat redenen bij bedenken. Te persoonlijk of te moeilijk. Maar is dat goed? Misschien heb jij juist wel behoefte om over deze dingen iets te horen. Deze vraag dwong mij in ieder geval om eerlijk voor de dag te komen. Want een eerlijke vraag verdient een eerlijk antwoord. Best moeilijk hoor. Een resoluut ja klinkt een beetje alsof je er het volste recht op hebt. Ontkennen dan?
Het gesprek ging eigenlijk gewoon verder. Mooi was dat. Ik heb verteld dat ik geloof dat een zondaar op kosten van Zijn Zaligmaker in de hemel komt. Om bij Hem te zijn. We namen weer afscheid. Hij zei: “Tot ziens…”
Arie de Vreugd