Nu lopen mensen met een boog om elkaar heen, áls ze elkaar al passeren. Neuzen en monden zijn angstvallig weggestopt achter mondkapjes die al dan niet zelfgemaakt zijn. Winkels zijn gesloten, straten verlaten. De gescheurde en leegstaande flatgebouwen waar ik langsrijd, vertellen dat dit niet de eerste crisis is die Durrës treft. De blikken in de ogen van mensen spreken van grote angst en onzekerheid. “Door de aardbevingen moesten we ons huis uit, door dit virus moeten we binnen blijven…”, zei mijn buurjongetje heel treffend. Ik moet doorfietsen. De toestemming om mijn huis te verlaten is maar een uur geldig en meer tijd doorbrengen op straat is in deze maanden niet toegestaan. Dat is niet fijn. Maar het is niet het ergste.
Na de aardbevingen van de afgelopen maanden was de rust wat weergekeerd. We vonden een andere ruimte om samen te komen. Meer mensen bezochten de diensten. Het aantal kinderen op de club nam toe. En nu…? De deur van het nieuwe kerkgebouw is dicht en zal voorlopig niet opengaan. Mensen thuis opzoeken is ook onmogelijk geworden. Dát is het wat me pijn doet en me verdrietig maakt. “Waarom, Heere?”
Maar die zondag krijg ik een prachtig berichtje. Afzender is Etleva, een zwakbegaafde jonge vrouw die altijd trouw de kerkdiensten bezoekt. “Gerdina, ik ben aan het zingen, samen met mama.” Ik ben er stil van. De kerkdeuren zijn dicht, maar Gods Woord gaat door. Zelfs Etleva’s blinde oma, die nooit meekomt op zondag, kan nu genieten van de liederen die we anders in de dienst hadden gezongen.
“Juf, op welke bladzijde staat het verhaal? We willen graag meelezen in de Bijbel die we hebben gekregen.” Weer zo’n verrassend bericht, dit keer van twee meisjes van de club. Terwijl ze het doorgestuurde Bijbelverhaal gaan beluisteren, ligt hun Bijbel open. “We hebben er deze dagen al heel veel in gelezen”, vertellen ze enthousiast. “Maandag tot en met vrijdag maken we ons huiswerk voor school, zaterdag en zondag leren we dingen uit de Bijbel…”
Ik schaam me… Wat ben ik kortzichtig. Wat kijk ik vaak de verkeerde kant op. Dacht ik nu werkelijk dat de Heere afhankelijk is van de activiteiten in ons kerkgebouw of van onze bezoekjes aan mensen in de wijk?
Het was Pasen. Gesloten deuren zijn geen verhindering voor de Levensvorst. Als het dan avond was, op denzelven eersten dag der week (…) kwam Jezus en stond in het midden, en zei tot hen: “Vrede zij ulieden!” (Joh. 20:19)
Gerdine Zoeteman