En ik realiseerde me dit pas echt goed toen de deurbel ging. Niet heel gebruikelijk. We vroegen ons dan ook af wie dat kon zijn. Ik liep naar de deur met een mengeling van nieuwgierigheid en een soort gevoel van ‘wie stoort ons in onze zondagsrust?’. “Goedemiddag, namens… wens ik u fijne feestdagen.” Beleefd nam ik deze woorden en het bijbehorende kaartje in ontvangst. Vader en zoon, zo leek het althans, haalden de fooitjes van de folderwijk bij elkaar. En dít raakte me heel diep. Nee, niet het feit dat ik werd ‘gestoord’. Ook niet het feit dat ik nu op zondag reclamefolders kreeg. Er was maar één gedachte die me bezette: Wij krijgen deze dag van de Heere, omdat Hij ons iets te zeggen heeft. Daartoe ook gaf ik hun Mijn sabbatten, om een teken te zijn tussen mij en tussen hen, dat Ik de HEERE ben, die hen heilige (Ezech. 20:12). Wij wel apart gezet. Maar waarom zij dan niet? Verdienen wij meer? Ik wist het antwoord.
Natuurlijk gaf ik dat fooitje en met een korte groet nam ik afscheid. Het was een kort moment, maar ik had veel om over na te denken. Wij hebben zeker een boodschap voor anderen. Maar er zijn van die momenten dat je niets zegt. En dan hoeft het ook niet. Dan ben je verwonderd over wat God jóu geeft. Verwondering heeft niet altijd veel woorden. Dan maakt verwondering weleens stil.
Arie de Vreugd