Over die vraag had ik nog nooit bewust nagedacht. Over het algemeen denken we vaker na over het feit dat mensen afhaken, het geloof los laten. We zoeken oorzaken, proberen het te begrijpen, denken er met elkaar over na.
Deze vraag dwong me terug te kijken. Waarom ben ik niet afgehaakt? Mijn ouders hebben me in alle liefde opgevoed bij Gods Woord. Daar hoorden bepaalde regels en tradities bij. Meestal maakte ik me daar niet zo druk over. In mijn gemeente heb ik me altijd thuis gevoeld. Goede herinneringen heb ik aan de zondagsschooluurtjes, de catechisatielessen, de JV-avonden. Al denkend verwoordde ik dit.
Zij was ook christelijk opgevoed. Moest al vroeg niet veel van alle regeltjes en wetjes hebben. Zondags in nette kleren naar de kerk, veel dingen die je niet mag, altijd bang voor het oordeel van de ander. Het kwam leeg bij haar over, heel veel vormen, weinig inhoud. Ze kwam er tegen in opstand en brak met de kerk. Haar vraag bleef staan: “Waarom ben jij gebleven?”
Terwijl ik naar woorden zocht, besefte ik dat de reden dat ik ben gebleven niet in de mensen om mij heen of in mij zelf kan liggen. Ik ben niet beter dan al die anderen die een andere keus hebben gemaakt. Onze opvoeding kwam grotendeels op hetzelfde neer, de uitwerking was totaal verschillend.
Uiteindelijk is zij via allerlei omwegen weer bij de kerk gekomen. Wat nog veel belangrijker is: ze is tot geloof gekomen.
Het antwoord moet wel buiten ons liggen. Het is Gods genade en trouw, die ons vasthoudt óf ons terugbrengt. Het is een wonder als we blijven. Het is het grootste wonder, als God een zondaar zalig maakt, niet naar onze werken, maar naar Zijn voornemen en genade (2 Tim. 1:9). Of dat nu een zondaar is die gebleven is, of die teruggekomen is.
Leanda van Dam