Mozes lachte niet. Terwijl hij de berg afdaalde met de Tien Woorden ingegrift in steen, hoorde hij het feestgedruis. Hij zag de hossende menigte rondom het beeld. In heilige woede gooide hij de stenen tafelen uit zijn handen. Daar lagen ze… in stukken. Zoals het volk Gods Verbond verbrak.
Het is vlak voor Pasen. De geschiedenissen van het Oude Testament hebben we onderbroken en vandaag staat Matthéüs 26 op het vertelrooster: Het laatste Avondmaal. Eerlijk gezegd voel ik me moe. Ik heb het gevoel dat het Albanees uit m’n tenen moet komen. Zal het vanmorgen wel lukken om de boodschap door te geven aan de kinderen? “Heere, help alstublieft!”, bid ik in gedachten, terwijl ik de kinderen hoor binnenkomen. De Heere hoort. Hij helpt. Hij geeft Albanese woorden om het verhaal bij de kinderen te brengen. Het is alsof we daar samen staan, in die bovenzaal, rondom de tafel waar Jezus het brood neemt en dat zegent, breekt en deelt. Gebroken… Die tafelen van steen, maar nu ook Zijn lichaam. Voor verbondsbrekers. Vergoten… Zijn bloed, het bloed van het Níeuwe Verbond tot vergeving van zonden, voor velen!
“Wat de Heere Jezus ons hier leerde, gebeurt in de kerk soms ook”, probeer ik de kinderen uit te leggen. “Dan staat er een tafel en wordt er brood gebroken en wijn gedronken. Dan kunnen we zien wat de Heere Jezus voor zondige mensen deed.” Hoe energiek en snel afgeleid Erditi van nature ook is, opnieuw heeft hij alles helemaal gevolgd. Meteen schiet zijn vinger omhoog. “Juf, juf, wanneer is dat? Zondag of woensdag? Want dan kom ik ook, hoor!"
Gerdine Zoeteman