Annuleren

Zoek hier binnen onze website

Blog: Gevonden

BLOG

Ik weet het nog. Als de dag van gisteren. Het was op de wegwijsbeurs, die in die tijd nog bestond. Ik zal toen een jaar of vier geweest zijn. Vol aandacht keek ik naar de schaatsers op de schaatsbaan. Volledig gefocust, me bewust van de aanwezigheid van mijn vader, die naast me stond. Althans, dat dacht ik.

De man draaide zich om en ik keek in het gezicht van een man die mogelijk vader was, maar in elk geval niet de mijne. Wat er toen door me heen ging, vind ik lastig te beschrijven, maar ik weet het nog precies. Ik voelde pure angst, ik was immers mijn vader en daarbij mijn hele gezin kwijt! Ik voelde me een arm, verlaten meisje in een enorme mensenzee. Ik begon te huilen van angst en verdriet.

Achteraf kun je dan zeggen, ach, dat is toch niet nodig? Er zijn mensen genoeg die je kunnen helpen en je ouders gaan écht niet zonder jou naar huis. Maar ik was een klein meisje, van een jaar of vier. Zonder mijn vader was ik hulpeloos en verlaten.

Een lieve vrouw ontdekte het bandje dat ik droeg, met het telefoonnummer van mijn ouders. Zij hadden hier rekening mee gehouden… En toen dat moment, dat ik mijn grote zus zag. Ook dat moment herinner ik me nog scherp. Wat een vreugde ging er door me heen. Ik was niet meer alleen! Het feit dat ik mijn zus zag, betekende dat ik weer terug was bij mijn gezin. Ze hadden me gevonden…

Terwijl ik dit schrijf, moet ik denken aan woorden uit de Bijbel. Worden als een kind. Gevonden worden, terwijl je zelf niet zocht.

Waarom zocht ik niet? Ik was de weg volledig kwijt. Ik had geen idee hoe ik zou moeten zoeken. Ik was hulpeloos. Toen zag ik mijn zus en voelde ik de troostende armen van mijn zus om me heen. Snikkend klemde ik mij aan haar vast. Nu was ik veilig en niet meer alleen. Wilde ik niet zoeken? Ach, ik had geen idee hoe. Het enige wat ik kon, was huilen.

Is dat niet wat God zo graag ziet? Verloren zonen en dochters, wiens ogen geopend zijn voor hun levensgrote gemis. Ze houden niks anders over als gemis, angst, verdriet en ja, ook verlangen. Dan klinkt Gods troostende antwoord:

Ik ben gevonden van degenen die naar Mij niet zochten.

Matanja Van Koeveringe

377