Het lijkt of we vandaag de enigen zijn die dit plan hebben opgevat, maar dat is toch niet het geval. Onverwachts kruist een wat oudere, magere man ons pad. Is het een herder? Zijn vaste tred toont in elk geval dat hij het gebied op zijn duimpje kent. Hij weet ons te gebaren dat we de juiste weg naar de grot genomen hebben en is dan weer verdwenen. Wij vervolgen onze route, maar als we het eindpunt van onze wandeling naderen, staat hij ineens weer voor ons. We mogen hem volgen, de donkere grot in. Graag maken we van zijn aanbod gebruik. Opvallend genoeg blijft onze herder communiceren met handen en voeten. Ons Albanees lijkt niet tot hem door te dringen. Ook andere geluiden bereiken hem niet. Toch verhindert dat hem niet om ons mee te nemen op ontdekkingstocht door dit duistere gangenstelsel. Meestal begrijpen we wat hij wil zeggen. Al gebarend toont hij ons de prachtige plekjes in dit door druipstenen gevormde onderaardse landschap. Hij loodst ons over de juiste paadjes, waarschuwt voor gladde en onbegaanbare plekken. Hier en daar pakt hij iemand bij de hand om een val- of glijpartij te voorkomen.
Ik sta verbaasd. Verbaasd over deze man die ondanks zijn beperkingen zo’n veilige geleide voor ons is. Als een doofstomme herder daartoe in staat is, dan zeker toch die grote Herder? Zíjn oren zijn altijd open. Ook in het diepste duister weet Hij het juiste pad, want Hijzelf is de Weg, de Waarheid, het Leven. Hij spreekt. Zijn stem is overduidelijk: “Volg Mij!”
Gerdine Zoeteman