“Heb het leven lief, als de stormwind gromt, en als de lente komt, en verberg je niet.” Het raakte me. De zanger bedoelt het niet zo. Maar ik besef het heel bewust: Hij die Zelf het Leven is, moet ik liefhebben. Als er stormwinden zijn in mijn leven, maar ook als er zonnige tijden zijn. Juist op die twee momenten moet ik mij, als christen, niet verbergen. Het lied ging verder. “Zing het hoogste lied (…) heb het leven lief, en wees niet bang.” Getuig ik wel voldoende als christen? Zing ik het hoogste lied van Hem? Heb ik het Leven lief? Ben ik inderdaad niet bang, omdat ik het Leven lief heb? “Pluk elke vrucht die je aan de tak ziet hangen.” De vruchten plukken, dat heb ik in Genesis gedaan, juist toen is het misgegaan. En nu? Draag ik nu vruchten van Hem? “Heb het leven lief en wees niet bang”, die laatste woorden galmden na in de stilte. Als we Hem, het Leven, liefhebben, hoeven we inderdaad niet bang te zijn.
Ik ben op een afscheidsdienst, een rouwdienst. Een vrijwilligster van mijn werk is overleden, plotseling, zonder ziekbed of waarschuwing vooraf. “Heb het leven lief. Wees niet bang”, klonk er. Het gaat totaal anders dan ik gewend ben vanuit onze sobere Bijbelse manier. Er staan tranen in mijn ogen. Ik voel schuld. Heb ik haar wel genoeg gewezen op het Leven, op de Liefde? Alsjeblieft, vertel je omgeving van Hem, voor het te laat is!
Antonet van Tilburg