Die meeuwen communiceren soms zo luidruchtig met elkaar, dat ik met gefronste wenkbrauwen naar buiten kijk. Ik zie dat de één zorgt voor de kleintjes, een ander op het gevaar let en weer een ander rondvliegt op zoek naar voedsel. Ze hebben elkaar nodig om alle taken uit te voeren. Toen ik dat zag, dacht ik: dat is in het jeugdwerk ook zo! Iedereen is bruikbaar, iedereen is nodig. Toen kwam de vraag op: maar hoe kan ik iets betekenen voor de jongeren, hoe kan ik ze betrokken houden bij Gods Woord en de gemeente? Het antwoord vond ik buiten op de parkeerplaats. Eén van de jonge meeuwen was op de grond terecht gekomen. Hij liep wat heen en weer. Blijkbaar kon het dier niet weer gaan vliegen. En wat deden die volwassen meeuwen? Ze schreeuwden niets naar dat beestje. Ze pikten het jong niet om hem te dwingen te gaan vliegen. Nee, ze zaten op het dak, rustig, geduldig. Ondertussen hielden ze het jong goed in de gaten met hun felle ogen. Ze wachtten net zolang totdat de jonge meeuw weer wist hoe hij vliegen moest. Ik concludeerde vervolgens: We hoeven bij het jeugdwerk niet al schreeuwend en pikkend de jongeren te dwingen betrokken te zijn op Gods Woord. Nee, we mogen de jongeren geduldig wachtend, ze goed in het oog houdend, de weg wijzen omhoog. We mogen bidden tot God, dat Hij de jongeren de kracht en de genade wil geven om Hem te dienen. Opdat ze in afhankelijkheid van de Schepper hun vleugels uit mogen slaan in deze wereld, gedragen door Zijn vleugels.
Marieke de Groot