De sfeer in de auto doet niet onder voor die van een schoolreis. “Gerdine, wat voor muziek gaan we luisteren…? Alsjeblieft niet van die ‘ho-hah-hah-hoeh-muziek’ die we een andere keer hoorden. Daar hebben we echt de he-le dag hoofdpijn van gehad.” Ik begrijp dat de muziek van Johann Sebastian niet helemaal in de smaak is gevallen bij deze dames. Jammer, maar de illusie dat mijn motto ‘geen dag zonder Bach’ hier ooit ingang zal vinden, had ik toch al opgegeven.
Het duurt niet lang of uit één van de telefoons schalt Albanese volksmuziek. Jong en oud zingt en klapt mee op de maat van de muziek. Het is dat de ruimte op de achterbank beperkt is, anders zou er nu ook gedanst worden. Want dat doe je in Albanië op een bruiloft, bij een excursie of op een ander feest. Zo zijn de manieren hier. Samen in een rij of kring gaan staan en op dezelfde manier heen en weer lopen. Vergelijk het met de reidansen waarover we in de Bijbel lezen. Wat een cultuurverschillen! Zeker voor mij als stijve Nederlander. Maar toch zijn die verschillen geen verhindering om hartelijke eenheid te ervaren.
Dat merk ik weer als ik na afloop hoor hoe het er in de andere auto aan toe ging. “Het was zo mooi...” vertelt Rudina, een lieve grijs wordende oma die al veel meegemaakt heeft. “Toen we weer terugreden uit Tepelenë hebben we de Bijbel-app aangezet. Tot aan Lushnjë hebben we er met z’n allen naar geluisterd. Ik word daar vanbinnen helemaal rustig van…” Anderhalf uur aan één stuk luisteren naar het voorgelezen Woord van God. Hemelse klanken in plaats van aardse muziek. Ik word er stil van. En ik neem me voor om Rudina’s luistertip in praktijk te brengen. Misschien mag ik het idee ook aan jou doorgeven?
Gerdine Zoeteman