Ik leg haar mijn mening uit, hoe ik er vanuit de Bijbel over denk. Het doet haar pijn. Ze is niet christelijk en kent veel mensen die lhbt zijn. Ze vindt de verklaring hard. Veroordelend. Ik begrijp haar wel.
In onze gesprekken gaan we moeilijke thema’s niet uit de weg. We praten met elkaar over hoe we ergens over denken, waarom we dat doen. Ze begrijpt me niet altijd, maar heeft er wel begrip voor. Het is persoonlijk en ze ziet mijn mening (als het goed is) uitgewerkt in mijn leven.
Ook hierover gaan we in gesprek. De Nashville-verklaring voelt voor haar hard. Koud. Het lijkt een statement te zijn waarin ze zich totaal niet kan vinden. Als we erover in gesprek gaan, komen we tot veel meer begrip onderling. Is dat niet wat jij en ik (en alle christenen met ons) veel meer zouden moeten? Ga jij weleens in gesprek over wat je gelooft?
“Ik vind je een mooi mens, met of zonder Nashville-verklaring”, besluit ze ons gesprek. Nashville voelde voor haar als christenen tegenover de wereld. Nu ziet ze (ook hierin) mij als christen in de wereld. Als we als christen in de wereld durven staan, dan kunnen we statements maken, daar ben ik van overtuigd. Waar sta jij? Kan en wil jij een statement maken?
Antonet van Tilburg