Veel topsporters slapen veel meer dan andere mensen, omdat ze weten dat gezonde nachtrust goed voor hun prestaties is. De analogie tussen een topsporter en een christen is een legitieme, omdat Paulus deze ook maakt. Zoals een sporter weet dat slapen goed is, moet een christen dat ook beseffen. Wie zichzelf slaap onthoudt, dient daarmee zichzelf op een verkeerde manier, en in ieder geval niet de Heere. Dát is een van de verrassende en scherpe inzichten die David Murray biedt in het boek Reset.
Zelden heb ik zo’n eerlijk, maar tegelijk ook humorvol, boek gelezen. Dit boek stoot door naar die dingen die vaak diep in je een rol spelen bij oververmoeid zijn en uiteindelijk burn-out raken. Het gevecht om erkenning, geslepen hoogmoed, meer willen dan je kunt, het beter weten dan God, zondige verlangens die je jaloers maken. Confronterend vond ik het boek. Het legde veel van mijn zondige hart bloot. En dat is goed, want met pappen en nathouden dien je de christenheid ook niet. Ik ben een slechte slaper, maar realiseerde me ineens dat dit meer te maken heeft met mijn onafhankelijkheid van God, dan ik dacht…
David Murray noemt het ‘slaaptheologie’. We kunnen wat piekeren, wakker liggen, laat naar bed gaan, doorwerken. Juist ook omdat al dat werk in de kerk zo belangrijk is. Eeuwigheidswaarde heeft het, toch? Maar is er dan geen God, Die beloofd heeft dat het welbehagen in de hand van Christus voorspoedig voortgaat? Dan kun je toch gerust slapen, en het werk in Zijn handen leggen?
Dit is ook voor jeugdwerkers belangrijk. Zelf associeer ik jeugdwerk ook wel met een gebrek aan nachtrust. Ik herinner me jeugdweekenden met bar weinig slaap. Absoluut de charme van jeugdwerk, tot in de nachtelijke uurtjes in gesprek met jongeren. Heel mooi, maar jongeren hebben heel veel aan uitgeslapen, fitte, heldere voorbeeldfiguren, die leven bij het besef dat de Heere Zijn beminden slaap geeft (Ps. 127:2).
Dirk-Jan Nijsink