Het water stort naar beneden. Alle aandacht gaat naar die machtige watermassa, die zich een weg naar beneden baant. Vele foto’s worden gemaakt. Ondertussen zit ik met mijn camera bovenop een klein, paars bloemetje, uitbundig bloeiend tussen een rotsspleet. Het is een uitdaging om hem scherp op mijn beeldscherm te krijgen.
Mijn aandacht wordt getrokken naar een ander, veel kleiner watervalletje. Horen kan ik hem niet, zijn kabbelende stem wordt overstemt door zijn buurman. Hij is kleiner en vervoert minder water. Toch is zijn taak niet anders dan van zijn soortgenoten. Minder uitbundig, minder zichtbaar, maar even levend.
Stromend water. Daar is een bron voor nodig. De bron is voor mij niet zichtbaar, maar het zou dom zijn om daarom zijn bestaan te ontkennen. Ik kan de waterdruppels die het bloemetje gedronken heeft, niet zien, maar ik weet dat hij zijn leven te danken heeft aan water uit de bron.
Zonder bron geen stromend water. Zonder water geen leven. Iedereen begrijpt dat dit niet meer geldt op het moment dat iemand vergif in de bron gooit. Dan blijft het water stromen, maar brengt het de dood op plekken waar eerst leven was.
Wat is jouw bron? Waar haal jij je water vandaan? Ben je waakzaam op hem, die zijn vergif giet op momenten dat je niet waakzaam bent? Ik weet van een bron, die niet gevoelig is voor gif. Een bron die leven brengt, op plekken waar de dood heerst. Een bron, die uitmondt in mensenharten! Ik heb het over dé Bron, die zo krachtig is dat Hij levenloze, dode harten, levend maakt. Een Bron voor dorstigen. Voor hen die erachter zijn gekomen dat hun hart enkel gif bevat. Voor hen wiens ogen geopend zijn voor het dodelijke gevaar waarin ze zich bevinden. Voor hen die niet meer buiten het Levende water kunnen, omdat ze anders omkomen van dorst. Welk water drink jij? Heb je al dorst gekregen naar het Levende water?
Matanja van Koeveringe