Na een half uurtje was de ruime schuur die, voordat wij aankwamen, vol stond, grotendeels leeg. En dat was precies de bedoeling, want het huis ging in de verkoop. Na mevrouw was nu ook meneer overleden en daarom moest het huis leeg. De kringloopwinkel (voor het goede doel) is dan vaak een goede oplossing. Mijn collega liep nog even een laatste rondje in de schuur om te kijken of hij alle spullen had meegenomen. Ik wachtte op hem in de laadbak. En een beetje mijmerend in mezelf bedacht ik dat we soms toch aardig wat bij elkaar verzamelen. Er lag van alles. (Tuin)gereedschap, bloempotten, kastjes, noem maar op. Overbodig, omdat de eigenaar er niet meer was. Ik mijmerde verder. Straks gaat alles voor een habbekrats weg. De één neemt dit mee, de ander dat. Straks staan al die spullen bij iemand anders. Ten schoot er zomaar een psalmregel door mijn hoofd. “Hij ziet dat hem in het sterven niets kan baten. Maar dat zij het al aan anderen overlaten (Ps. 49: 3).” Ik bedacht verrast dat die woorden in deze situatie wel heel concreet waren en werd er, hoewel ik toch alleen was, best wel stil van. Wat een les! Want wat kun je vastzitten aan je spulletjes. Maar wanneer je alles moet achterlaten, wat heb je er dan aan? En als je dan niet meer hebt gehad dan dat? Dan vullen anderen hun handen met jouw spullen en sta je zelf met lege handen voor God. Wat een gedachte. Voor God geldt maar één ding. Een open hand die gevuld is met de verdiensten van de Heere Jezus. Zeker, maak dankbaar gebruik van alles wat je van de Heere krijgt. Dat is goed. Maar laat vooral je handen gevuld worden met hemelse schatten die God uit genade wil geven. Vergadert u geen schatten op de aarde...Maar vergadert u schatten in de hemel (Matth. 6: 19-20).
Arie de Vreugd