Annuleren

Zoek hier binnen onze website

Doven die uit volle borst 'zingen'

10-11 SERIE (2)

“Afrika heeft mij geïnspireerd.” Willem Buitenhuis, docent Engels en biologie, ging voor zijn masteronderzoek naar Nigeria en kijkt terug op zijn bezoek aan Effata. “Ik wilde daar onderzoeken welke invloed het leren van gebarentaal heeft op de manier waarop het hersennetwerk functioneert." Hij kwam onder de indruk van de hoop die Bijbels onderwijs biedt.

“Afrika heeft mij  geïnspireerd.” Willem Buitenhuis, docent Engels en biologie, ging voor zijn masteronderzoek naar Nigeria en kijkt terug op zijn bezoek aan Effata. “Ik wilde daar onderzoeken welke invloed het leren van gebarentaal heeft op de manier waarop het hersennetwerk functioneert. Hiervoor maakten we hersenfilmpjes met een draagbare EEG-monitor”.

Tegelijk was het natuurlijk ook een boeiende ervaring. Voor Willem was het de eerste reis naar een Afrikaans land. “Alles is daar anders. Het eerste wat je natuurlijk opvalt is het grote verschil tussen onze rijkdom en hun armoede. Maar de mensen en hun manier van doen zijn ook anders. Het leven is er heel primitief. Toch ontmoet je er veel dankbaarheid. Het viel me op hoe dicht de mensen bij God leven. Toen we bijvoorbeeld in de auto stapten, werd er eerst gebeden en daarna pas de motor gestart. Tijdens de autorit was ik hier extra blij mee. Vrachtwagens die elkaar heuvelopwaarts inhalen ondanks tegenliggers. Het verkeer in Afrika is levensgevaarlijk.”

Denken vanuit mogelijkheden

“Bij Effata zijn behalve dove leerlingen ook heel veel horende leerlingen die gebarentaal beheersen. Dat vind ik zo mooi aan CBR Effata. Leerlingen met en zonder handicap zitten allemaal bij elkaar in de klas. Dankzij deze manier van onderwijs leert niet alleen de leerling, maar ook de gemeenschap om te gaan met beperkingen. Je merkt dat ze daar veel meer denken vanuit de gaven en mogelijkheden die elk mens heeft.

Het onderwijs is nauwelijks te vergelijken met Nederland. In de klas doen ze veel aan memoriseren. Ook de kleuters dreunen daar het alfabet klassikaal hardop. Dat zie je bij ons een stuk minder. Het onderwijs is er basic, maar wel genoeg. Ze leren er lezen, rekenen, schrijven en naar elkaar omzien. De leerlingen kunnen zich er prima mee redden. Ik kwam vooral onder de indruk van het ‘inclusive’ onderwijs. Heel mooi om te werken met een dove en horende leraar voor een groep. Frank van der Maas heeft op dit gebied baanbrekend werk verricht.”

Het verschil maken

“Als opgroeiend kind heb je het in Afrika vaak slecht. Naar school gaan is niet vanzelfsprekend. Elke dag is het de vraag of je voldoende eten krijgt. Maar met een handicap heb je het in Afrika helemáál slecht. Kinderen met epilepsie die in de hutjes worden achtergehouden of dove kinderen die geen gebarentaal leren. Dan ben je erg eenzaam. Dankzij Effata kunnen deze leerlingen wél onderwijs volgen en gebarentaal leren. Dat maakt voor hen een wereld van verschil. Dat vind ik prachtig! Je ziet leerlingen opbloeien op school. Ze leren een beroep en kunnen zorgen voor eigen inkomen en dus voor voldoende eten. Leerlingen zijn er zeer gemotiveerd. Soms lopen ze meer dan een uur om naar school te gaan.

Ik heb daar gezien welk verschil goed onderwijs maakt. Onderwijs geeft hen hoop op de toekomst omdat ze een vak leren. Maar belangrijker nog: dankzij het onderwijs van Effata komen dove kinderen in aanraking met het Evangelie. Doordat ze leren lezen, kunnen ze ook de Bijbel lezen. Doofheid komt in Nigeria veel meer voor dan hier in het Westen. Het raakte me dat heel veel dove mensen nog nooit gehoord hebben van de Heere Jezus.”

Kakofonie als lofzang

“Wat mij ook raakte is het lijden van mensen. Ik denk aan een man die bij ons in de kliniek kwam. Bij hem op schoot zat een jochie, een kleuter, die zeer ernstig leed aan epilepsie. Daar heb je minder middelen dan hier. Waarschijnlijk leeft hij nu niet meer. Dan denk je wel: die vader had ik ook kunnen zijn, want onze oudste zoon is net zo oud. Kruisdragen lijkt in Afrika meer zichtbaar dan hier.

Een bijzonder mooi moment vond ik de dovendienst die we daar meemaakten. Tijdens de dienst werd er gezongen in gebarentaal. De dove mensen hoeven hier geen geluid bij te maken, maar velen doen het onbewust wel. Ze ‘zingen’ op hun manier vol overgave. Heel puur en oprecht! Het is een kakofonie van geluiden en keelklanken, maar ik denk dat het voor God ‘als muziek in de oren’ geklonken heeft.

Dankzij Nigeria denk ik nu meer na over het uitgeven van geld en het omgaan met voedsel en water. Het is een grote verantwoordelijkheid als God je meer geeft dan je nodig hebt. Als je de mensen daar een keer recht in de ogen gekeken hebt, raak je dat niet meer kwijt. Met weinig geld kun je vaak al veel betekenen. Ik hoorde daar dat medewerkers van Effata tijdens het veldwerk in een dorpje kwamen. Terwijl ze stonden te wachten, zagen ze een meisje over de grond kruipen dat blind was. Via Effata kon een dubbele staaroperatie geregeld worden. Het resultaat was dat dit meisje van helemaal blind in één keer alles weer volledig kon zien. En dat voor maar vijftig euro.”

 

Dit artikel is op 5 april 2018 in Jongerenblad Daniël gepubliceerd

816