Hoofdschuddend kun je naar “heel die gekte” kijken; “wat leeg, hè?” Maar wat is de liturgie van ons leven? Welke gewoonten en rituelen laten zien wat wij liefhebben? Want, niet dat wat je weet, denkt of gelooft, maakt wie je bent. Dat wat je werkelijk liefhebt - de verlangens van je hart - vertellen wie je bent.
In navolging van Augustinus stelt de Amerikaanse theoloog James K.A. Smith in zijn boek You are what you love (2016) dat we allemaal religieuze wezens zijn en dat het niet kennis en verstand zijn die ons sturen, maar onze verlangens. Smith: “Wat zou er gebeuren als we, in plaats van uit te gaan van de veronderstelling dat mensen denkende wezens zijn, zouden starten vanuit de overtuiging dat mensen in de eerste plaats en vooral minnaars (lovers) zijn? Wat als je niet bepaald wordt door wat je weet maar door wat je verlangt?”
Waar gaat je liefde naar uit? Het antwoord op die vraag bepaalt dus hoe je leeft. Een leven buiten God is een rusteloze zoektocht van een onrustig hart. Een hart dat liefheeft, maar slechts het verkeerde. En ons zondige hart wil de onrust niet ruilen voor de liefde voor God. Tenzij God ons raakt. Zo zegt Augustinus het: “U heeft mij aangeraakt met Uw Woord en ik ben van U gaan houden”. Die liefde van God toont Hij in het Kind in de kribbe.
Hoe leren we jongeren verlangen naar de genade van God in de Heere Jezus? Dat doen we niet door informatie door te geven. God liefhebben gebeurt in de ontmoeting met Hem. “U hebt mijn doofheid doorboord”, aldus Augustinus “en ik ben ontvlamd naar Uw liefde”. Dát mag ook in het kerkelijk jeugdwerk gebeuren Dat móet gebeuren. Daartoe roept God en Hij alleen kan geven wat je daarin zelf nodig hebt.
De wijzen brachten hun geschenken tot Jezus: goud, wierook en mirre. Dat was de taal van liefde. Kerst is echter vooral Góds liefdestaal. God geopenbaard in het vlees! Het grote wonder is dat Gods Geest mensen - ook jongeren - aanraakt, zodat Zijn liefde beantwoord wordt. Hij is de schat van ons hart meer dan waard, zoals we het zingen: “U al mijn liefde waardig schatten”.
Dirk-Jan Nijsink