Afgelopen zomervakantie vroegen we mijn ouders om af en toe bij ons thuis te kijken. Planten water geven hoefde niet echt. We hadden toch niks bijzonders staan. Toen we weer thuis kwamen zag ik in het raamkozijn de verlepte orchideeën staan. Twee weken lang in een verschroeiende hitte had de planten zichtbaar geen goed gedaan. “Jaco, die orchideeën moet je nu toch echt weg doen. Ze zijn nu echt dood”, zei mijn moeder. Toch liet ik ze staan, eigenlijk uit gemakzucht.
Het is ruim twee maanden later. Ze staan er nog steeds. Vanmorgen keek ik bij de orchideeën. Wat schetst mijn grote verbazing? Aan de planten zitten nieuwe scheuten. Aan elke stengel zitten twee of drie nieuwe groene puntjes. En ik wilde ze twee weken geleden nog wel afknippen.
Het is toch bijzonder. Ze zagen er doods uit en ik heb ze daarom verwaarloosd. Toch ontspruit er nieuw leven. Nu moet ik wel aan de slag om de planten water te geven en te verzorgen. Een beetje aandacht en liefde, voordat de knoppen verdrogen.
Ik denk aan het jeugdwerk. Soms lijkt het of het Woord van de Heere niets doet. Jongeren die er levenloos uitzien. Blijf ik mijn aandacht geven? Ga ik door met planten en water geven? Ook al doen wij het niet, God gaat door met Zijn werk. Er zijn momenten dat je ineens iets ziet van het nieuwe leven. Jongeren die op zoek zijn naar Wie de Heere is. Jongeren die graven in de Bijbel, omdat die van Christus getuigt. Laten we deze jongeren niet verwaarlozen of afknippen. Omring hen met zorg en met liefde. Want Ik zal water gieten op de dorstigen en stromen op het droge, Ik zal Mijn Geest op uw zaad gieten en Mijn zegen op uw nakomelingen. En zij zullen uitspruiten tussen in het gras, als wilgen aan de waterbeken (Jes. 44: 3,4). Als de Heere dat belooft, mogen wij onze jongeren niet verwaarlozen!
Jaco Pons