Secularisatie is dan de verabsolutering van het hier en nu. Secularisatie is dat mensen zo opgaan in het hier en nu, dat ze alleen daar vervulling van hun verlangens zoeken. Secularisatie voltrekt zich daarom in ons hart. Het is iets dat ook mijn hart niet voorbijgaat. Verschillende en soms tegenstrijdige verlangens strijden om mijn aandacht. Ze worden gevoed door de beelden om mij heen van geluk en welvaart.
Al Gods kinderen herkennen de uitroep van David: Hoe kleeft mijn ziel aan het stof, maak mij levend naar uw Woord. Maar wat als ons verlangen naar zelfontplooiing, welvaart en geluk in dit leven dit besef helemaal verdringt? Dan kunnen we in de kerk zitten, de waarheid voorstaan, maar tegelijk in ons leven laten merken dat we dit eigenlijk helemaal niet belangrijk vinden. Dát is wat de kerk uitholt en wat jongeren haarfijn doorzien.
Wat kunnen we daaraan doen? De gedachte dat wij hier iets tegen moeten doen is misschien ook al seculier. Alsof wíj het moeten doen zonder de Heere van de kerk. Herman Paul wijst erop dat het verlangen naar God een andere bron kent. Zij komt van God Zelf. Maar, zij kan wel gevoed worden, bijvoorbeeld door Woord, gebed en lied.
Laat het jeugdwerk in de kerk een plek zijn waar het verlangen naar God gewekt en aangewakkerd wordt. Waar jongeren horen Wie de Heere is. Waar zij voorbeelden vinden van levens vervuld van het verlangen nabij God te zijn. Waar zij het verlangen van de psalmen inzingen. Een plaats waar Gods Woord dichtbij komt. Waar de hoop op God zichtbaar wordt voor jongeren. Opdat de Heilige Geest het verlangen naar God werkt: “Wanneer zal ik ingaan en voor God aangezicht verschijnen?”
Er is maar een verlangen dat sterker is dan alle verlangens van ons: het verlangen naar God, waarvan Hij de bron is. Want, onrustig is ons hart, tot het rust vindt in God.
Dirk-Jan Nijsink