Zoekend rijd ik door een klein dorpje in Zeeland. Ik ben op weg naar een gemeente voor een jeugdwerkoverleg. Ik kom bij de kerk aan. Motor uit, deur open… Ik groet een leidinggevende die ook net aankomt. Dan voel ik dat er iets mis is. Ik kijk naar mijn handen. Daar ligt mijn autosleutel… In twee stukken.

“Gij, die God vreest, gij allen prijst den HEER’; Dat Jakobs zaad Zijn groten naam vereer"… Alleen dat zingen was al een indrukwekkend begin van het Koers-seizoen op die zonnige zaterdag in april. Ruim driehonderd stafleden waren bij elkaar om geïnspireerd en toegerust te worden voor de Koers-vakanties in de komende maanden. Wat een betrokkenheid en enthousiasme. Een voorrecht om daarbij aanwezig te mogen zijn!

Heere, wilt Gij, dat wij zeggen, dat vuur van den hemel nederdale, en dezen verslinde, gelijk ook Elias gedaan heeft? Wat een vraag! Het is Jakobus’ en Johannes’ reactie op het onrecht dat hen wordt aangedaan als Samaritanen hen onderdak weigeren. Onbegrijpelijk toch? Oh ja?

Dat kerkverlating erg leeft binnen onze gemeenten, bewijst deze samenkomst. Ambtsdragers uit verschillende Gereformeerde Gemeenten zijn op mijn uitnodiging ingegaan en zitten broederlijk naast elkaar. Op de agenda staat maar één onderwerp: Hoe gaan we om met kerkverlating in onze gemeente? Wat kunnen we van elkaar leren? Welke adviezen hebben we voor elkaar?

 Kinderen luisteren graag naar een verhaal. Grote kinderen trouwens ook…  Dat is de reden waarom er op elke -12 Bondsdag een verhaal wordt verteld. Het liefst een verhaal dat goed aansluit bij het thema van de dag. Elk jaar is het weer de vraag: waar gaat het over?

Ik heb een probleem. Regelmatig pak ik een boek. Een leesboek, een oudvader, een hedendaags boek. Vol goede moed begin ik met lezen. Maar elke keer dwalen mijn gedachten af.