Ik sta op het kerkplein te wachten tot ik weg kan rijden. Inderdaad, we staan in de rij, want het is druk geweest bij deze doopdienst. “Ik was toen in het voetbalstadion, ‘t was zelfs nog drukker dan hier”, hoor ik hem lachend verder vertellen. Een jongen met een shirt waar groot ‘AWESOME’ op staat. Geweldig. Ik kan niet alles horen wat hij zegt (meeluisteren is natuurlijk ook niet netjes), maar dan vang ik weer wat op: “Bizar toch dat er nog zoveel mensen zijn die in dit sprookje geloven. Dat ze werkelijk geloven dat ze naar de hemel kunnen gaan.” Hoofdschuddend kijkt hij naar de mensen die uit de kerk stromen. De kerk waar hij zélf net ook uit is gekomen. Geluisterd heeft hij wel: “De dominee had het over spelen in de hemel, nou, ik weet wel wat spelen is.”
Hij (ik noem hem de Awesome-boy) weet vast niet dat ik hem gehoord heb. Hij weet al helemaal niet dat ik nu dagelijks voor hem bid. Dat ik op het moment dat hij misschien juichend in zijn ‘kerk’ zijn ‘goden’ aanbidt voor hem op mijn knieën ga. Dat ik hoop dat hij ondanks alle drukte in het stadion de leegte ervan gaat zien. Dat iets in de preek over het hemelse Jeruzalem hem geraakt heeft. Dat hij in de kerk iets van God meegekregen heeft. Hij heeft gehoord over het vermaak in God, wat zo onbeschrijfelijk veel mooier is dan het vermaak op het veld. Ik bid dat hij het zich herinnert en dat God die doopdienst in zijn leven wil gebruiken. Dát zou pas ‘awesome’ zijn.
Antonet van Tilburg