Een wat donkergetinte jongeman. Hij begroette mij met een jovialiteit alsof we elkaar al jaren kenden. “Mooi hier, man!” En toen: “Geloof jij ook dat God dit gemaakt heeft? Dit komt toch niet zomaar! Ik geloof in God, man! Jij ook?” Dat had ik niet verwacht. Best bijzonder toch? En toch voelde ik een vraag bij me opkomen. Over welke God heeft deze jongen het? Hij weet van een God als Schepper. Maar weet hij ook van God Die in Christus de wereld met Zichzelf verzoent (2 Kor. 5:19)? Van een Zaligmaker die het verlorene zoekt? Het bleek niet moeilijk om het gesprek die kant op te sturen. Want nadat hij zich eerst heel bedaard tot op zijn onderbroek had uitgekleed en wat verkoeling in het water had gezocht ging hij, weer aangekleed, rustig bij me zitten. Zoekend naar… een grammetje coke dat hij in zijn sok zou moeten hebben. “Ik moet ermee stoppen, maar ik heb het nodig, man.” Hij kon het alleen niet meer vinden en dat vond ik, omdat ik me nu wat ongemakkelijk ging voelen, toch wel fijn. “Waarom heb je dat nodig?” Toen kwam er een verdrietig levensverhaal. Met als enige troost wat coke van veertig euro per gram. Na zijn verhaal was het niet moeilijk meer om iets te zeggen. Ik vertelde over Gods Zoon Die naar de wereld gekomen is om het verlorene, netjes of minder netjes, te zoeken. De Enige troost.Een rijke boodschap om te mogen horen. Ook om te mogen vertellen.
Arie de Vreugd