Ik denk aan een gesprek wat ik eerder met een niet-christelijk vriendin heb gevoerd. Ze vertelde me over iets wat haar dwars zat. “Jij hebt het maar makkelijk”, zuchtte ze. Ik fronste mijn wenkbrauwen, waar doelde ze op? “Jouw geloof is helemaal niks voor mij hoor. ‘k Moet er niet aan denken. Maar jij hebt altijd iemand die er voor je is. Iemand waar je tegenaan kunt praten. Er is altijd iemand die voor je zorgt en je beschermd. Jij weet altijd dat de Heer er is om voor je te zorgen. Ik moet het allemaal maar zelf uitzoeken.”
Beide gesprekken blijven me bij. Ik bid voor allebei. Mijn niet-christelijke vriendin heb ik geprobeerd uit te leggen dat ook zij het niet zelf hoeft uit te zoeken. Ook zij mag tot God bidden. Ze wil er niets van weten, maar vind het wel cool dat ik voor haar bid. Ik bid inderdaad voor haar en vraag of ze door de buitenkant van mij, ons, als christenen heen mag kijken en iets van de waarde van Hem mag zien.
Wat is jouw reactie op Zijn alomtegenwoordigheid? Hoe vind jij het dat Hij alles ziet? Ik ben soms bang dat jij en ik inderdaad soms reageren zoals dat tweejarige meisje. Eng, als Hij alles ziet. Beschamend dat dan een niet-christelijke vrouw er ons op moet wijzen dat het juist heel bijzonder en tot troost is dat Hij er altijd is en luistert. Ze heeft gelijk. Wie de Heere kent, hoeft nooit alleen te zijn!
Antonet van Tilburg