Plan-cultuur. Tickets driekwart jaar van tevoren geboekt, hotel uitgezocht, huurauto gereserveerd, bezienswaardigheden opgezocht, route uitgestippeld. Geweldig geregeld, maar het ‘feest’ gaat niet door. Langzaam komt in mijn herinnering wat Jakobus schreef. Gij die niet weet wat morgen geschieden zal! (…) In plaats dat gij zoudt zeggen: indien de Heere wil en wij leven zullen, zo zullen wij dit of dat doen (Jak. 4:15).
Vlieg-cultuur. Vliegvakantie gecanceld. In plaats daarvan een tentje op de Veluwe. Hmm, eigenlijk ook wel lekker, zo dichtbij. Waarom doe ik eigenlijk mee met al dat onnodige gevlieg ieder jaar? Enorm slecht voor het milieu.
Ik-cultuur. Dan maar een simpele wandelvakantie langs het Pieterpad. Houd ik mooi wat extra geld over voor een extra luxe vakantie volgend jaar. Of… Mijn gedachten dwalen naar het nieuws. Met corona laaide ook de honger en ellende op. Wereldwijd. Het wringt met mijn luxe leventje en mooie reizen. Het voelt wat ongemakkelijk. Misschien moet ik het volgend jaar, bij leven en welzijn, anders doen. Meer denken aan anderen, minder aan mezelf.
Genots-cultuur. Teleurstelling. Weg is de geweldige ervaring. Weg de ruige natuur, het prachtige weer, en het heerlijk cultuur snuiven en lekker eten. Ik voel teleurstelling, en voel zelfs een beetje boosheid opkomen. Tot ik me herinner wat Johannes zag op Patmos. God rekent in de laatste dagen af met de genots-cultuur. En al wat lekker en wat heerlijk was, is van u weggegaan (Openb.18:14). De wereld huilt (Openb. 18:15). Het is voorbij. Ik schrik van mezelf. Is mijn deel dan in dit leven (Luk. 16:25)? Ben ik als ieder ander? Wat houd ik over als Gods oordeel straks definitief komt? God zegt me: Zoveel als jij jezelf verheerlijkt hebt, en weelde gehad hebt, zo grote pijniging en rouw zul je krijgen (Openb. 18:7). Nee nu nog niet. Nu is er nog tijd. Tijd om heerlijkheid te zoeken die niet vergaat (Rom. 2:7).
William Walhout