De jongeman laat een glimp zien van zijn leven. Een bitter leven vol teleurstelling. Een leven zonder liefde, zonder trouw. Op de vraag wat ik voor hem kan betekenen verandert het gesprek. “Nee, ik vertrouw niemand. Alle mensen haten mij, en ik haat mensen. Ik haat mensen en het liefst bijt ik stukken uit je gezicht, tot je dood gaat.” Ik voel me wat ongemakkelijk worden. Toch kan ik niet weglopen. Want er is ook iets anders. Iets met de ogen van de jongeman. Er staan grote vraagtekens in. Ogen die vragen: Waarom praat je eigenlijk met me? Waarom blijf je staan? Ben je niet bang?
Plotseling komt er een eind aan het gesprek. “Ik moet gaan.” Een auto komt aangereden. Een man (formaatje bodybuilder) stapt uit. Terwijl ik groet en verder loop, klinkt het: “Wat ben jij nou aan het doen?” Het antwoord: “Hij probeert me te bekeren.” Een woedende scheldkanonnade van de bodybuilder is het gevolg. Onwillekeurig versnel ik m’n pas. Maar dan opeens een gouden moment. “Doe normaal man, hij is oké!” De jongeman neemt het voor me op. Deze mensenhater. Ik schaam me voor het zweet onder m’n oksels. Geen stukken uit m’n gezicht, maar bescherming.
De les hieruit? Een tattoo is maar een tattoo en een piercing is maar een piercing. Zie alle mensen als je medemens. Medemensen die jouw aandacht, liefde of hulp verdienen. Die piercings zijn een teken van pijn, diep van binnen. Pijn die alleen genezen kan worden door het levensreddende Evangelie. Die tattoos zijn een schreeuw om liefde en aandacht. Een schreeuw die beantwoord moet worden door jou.
- William Walhout