De laatste morgen in Berlijn wandelen we richting de Gedächtniskirche. Daar moet je geweest zijn, volgens de reisgids. Al snel staan we aan de voet van de kerk. Tenminste, dat wat er van over is. Er staat niet veel meer dan een toren. Meer bleef er na de Tweede Wereldoorlog niet over van de (volgens de foto’s) prachtige en grote kerk. Kapotgeschoten, half ingestort, een kerk in puin.
Vlak naast deze ruïne werd in de jaren van de wederopbouw een nieuwe kerk gebouwd. Een ultramodern gebouw. Mooi? Als je het mij vraagt niet, maar dat kan een kwestie van smaak zijn. Maar wat mij vooral opvalt is het grote contrast tussen de kerk in puin en het moderne gebouw.
Ik wandel de nieuwe kerk in en zit er even te mijmeren. Een organist oefent op het orgel. Ik moet denken aan mijn werk voor jongeren. Ik vaag me stil af: Wat heb ik van de kerk gemaakt? Ligt de kerk ook niet in puin? Wat gaat er van mij uit? Ben ik bezig met het opbouwen van de kerk of breek ik af? Hier in Berlijn staan de overblijfselen van een oude glorieuze kerk. Bij de ingang hangt een gedenkplaat met de woorden: “Het is een plaats van waarschuwing tegen oorlog en vernietiging en een oproep tot verzoening in Jezus Christus.”
Laten we dat in herinnering houden en in herinnering brengen. Dan is er toekomst voor de kerk. Alleen in Hem! God gaat door met Zijn werk. Ook onder de jongeren. De nieuwe kerk is voor mij daar een teken van.
Door de duizenden kleine blauwe raampjes van de nieuwe kerk schijnt het novemberzonnetje. In gedachten zing ik: ‘Zijn trouw rust zelfs op ’t late nageslacht.’
Jaco Pons