Hierin werd afgesproken dat de gewesten Holland en Zeeland een persoonlijke vrijheid van godsdienst zouden krijgen, en dat andere gewesten de vrijheid kregen om een eigen beleid te voeren op het gebied van godsdienst.
Men zegt wel dat dit het belangrijkste moment in de geschiedenis van Nederland geweest is. Sommigen zeggen daarom ook dat deze Unie van Utrecht, gezien kan worden als de ‘eerste grondwet’.
Een stukje geschiedenis van ons land denk je misschien. Maar volgens mij wel meer dan dat.
Er werd op landelijk niveau een signaal afgegeven, een standpunt ingenomen.
Er is moed nodig om je als gewesten te mobiliseren tegen machten die het calvinisme vervolgen.
Er is ook moed nodig om je als kerk te verweren tegen landelijke, antichristelijke politiek. Want, laten we eerlijk zijn: Vanuit een stoel wat schrijven, of vanaf een kansel wat zeggen over de ‘donkere tijden’ is niet gevaarlijk, noch moeilijk.
Er duidelijk en met het ‘zo zegt de Heere,’ staan, vraagt moed. Maar, heeft de Heere Jezus het niet gezegd? Een iegelijk dan, die Mij belijden zal voor de mensen, dien zal Ik ook belijden voor Mijn Vader Die in de hemelen is. (Math. 10:32)
Hoe staat het met ons belijden? Zijn wij bereid om op te komen voor het ‘zo zegt de Heere?’
Dat begint eigenlijk heel eenvoudig. Wat belijden wij in ons gezin? In onze vriendengroep? In onze straat? In het dorp of in de stad waar wij wonen?
Dat vraagt van ons om tegen onze baas te zeggen dat we niet op zondag willen werken. Het vraagt van ons om op te komen voor onze waarden en normen. En de vrucht? “Die liefdesgeur, moet elk tot liefde nopen.”
Jeroen Kriekaard