Terwijl de kinderen uit andere klassen joelen en uitgelaten hun spel spelen in het kwartiertje dat ze naar buiten mogen, zijn wij verwikkeld in een gesprek, op het rode bankje. Beter gezegd, een monoloog.
Een stemmetje diep in mij zegt: ‘Laat die jongen nou lekker spelen. Hij heeft het nu nog zo hard nodig, dat sociale spel met klasgenoten. Moet je hem daar nou echt van weerhouden?’
Toch kan ik hem niet laten gaan.
Hij peutert aan de rode verfstukjes, die loslaten van het bankje. Opeens begint hij te praten. Zijn opa is gestorven. Hij vindt het moeilijk. Dat heb ik de laatste tijd aan hem gemerkt in de klas. Zijn blik dwaalde af naar buiten. De pen waarmee hij schreef lag regelmatig stil tussen zijn vingers. Een dromerige blik getekend op zijn gezicht. Ik heb het wel gezien en daarom trek ik hem nu even naar me toe in de pauze. Hij vertelt en ik houd mijn mond.
Hij vertelt over zijn lieve opa, die hem altijd snoepjes gaf. De snoepjes die hij dan wel weer moest delen met zijn vrienden. Hoe lastig hij dat soms vond, want ja, die snoepjes waren zó lekker!
Dan met enige schuchterheid zegt hij iets over zijn blik in de kist. Hoe eng hij het vond, maar hoe ‘echt’ opa nog was. Een rilling glijdt over mijn rug...Hij slikt stil zijn tranen weg. Met een haperende stem vertelt hij zachtjes verder. Over de schroeven, die hij mocht aandraaien op de begrafenis. Twee schroeven, wel te verstaan. Ze gingen een beetje stroef, zo weet hij me ook nog te vertellen. Het gaf niet, want als opa het wist, zou hij het vast niet erg vinden dat het wat langer duurde bij hem, voegt hij er nog aan toe.
Hij stopt even met vertellen en kijkt voor zich uit. Ik doe hetzelfde, van binnen geraakt door zijn stroom aan woorden. De gedachten buitelden over elkaar heen in mijn hoofd. Dit kind, al jong geconfronteerd met de dood. Voor zijn opa is de levensreis ten einde. Tenminste, hier op aarde. Hoe is het met jouw levensreis?
Annerinde Hardenbol