De vraag is wel hóe je met jongeren over zonde praat. Dat kan op verschillende manieren. Je kunt waarschuwen. Je kunt de nadruk leggen op wat zondig is en wat ze niet moeten doen. Maar raak je daarmee de kern van de ernst van de zonde? Je kunt ook Gods liefde benadrukken; dat Hij altijd wil vergeven. Maar raak je daarmee de kern van Gods heiligheid en rechtvaardigheid? En help je jongeren dan?
In gesprek met jongeren moeten we concreet zijn, maar niet blijven hangen in de concrete, duidelijke zonden. Dat is makkelijk, maar daarmee onderschatten we de ernst van de zonde en overschatten we ons eigen vermogen om de zonde de baas te zijn. De spits ligt naar het hart van jongeren. Hoe raak ik hen? Durf ik kwetsbaar te zijn en toe te geven waar mijn zonde in mijn leven zit? Je krijgt als leidinggevende het voorrecht om een eindje met jongeren mee te lopen op hun levensweg. Je bent onderweg én in gesprek. Vergeet niet dat dit begint met luisteren. Altijd eerst luisteren. Hoe denken ze over zonde? Hoe ervaren ze de boodschap van zonde en hoe plaatsen ze daarin hun eigen leven? Ervaren ze iets van de ernst van de zonde? In die luisterhouding ontstaat er ruimte om de boodschap van zonde én genade neer te leggen: Want dit is een getrouw woord en alle aanneming waardig, dat Christus Jezus in de wereld gekomen is om de zondaren zalig te maken (1 Tim.1:15).
Dirk-Jan Nijsink