Soms leef je lang naar iets toe. Bijvoorbeeld een JV-weekend, een actiemiddag of een bruiloft. Na veel voorbereidingen is het moment dan eindelijk aangebroken! En daarna? Dan volgt de ontlading. Met een Engelse term noemen we dat the day after. Om dat moment gaat het me nu. Maar dan over de herdenking van 500 jaar Reformatie.
Er is lang naar Hervormingsdag van dit jaar toegeleefd. In de aanloop naar 31 oktober 2017 waren er allemaal artikelen en interviews te lezen over de Reformatie. Ook zijn er allerlei projectkoren samengesteld, misschien zat jij er wel op. Op jeugdvereniging is aandacht besteed aan de 95 stellingen van Maarten Luther. Het is nu the day after: de herdenkingen zijn geweest, de koren hebben uitvoeringen gegeven, de verenigingsavonden over Luther liggen achter je.
Heel goed dat je de hervormingsdienst bijwoonde, dat je meezong in een koor of dat je op de jeugdvereniging met elkaar nadacht over Luther, Calvijn of andere reformatoren. Het is een voorrecht je te kunnen bezinnen op hoe de Heere het licht van het Evangelie weer deed schijnen in de donkere wereld. Maar the day after stelt ons wel voor een belangrijk aandachtspunt: grootscheeps herdenken en vieren is goed en mooi maar 500 jaar Reformatie is niet zoiets als een 50-jarig huwelijksjubileum. Tijdens een huwelijksjubileum kijk je vooral terug op hoe het vroeger was, met alle mooie plaatjes die daarbij horen. Dat is prima. Maar Hervormingsdag moet voor ons niet zozeer een terugblik zijn. Laat het vooral een spiegel zijn; om dagelijks in te kijken.
Wat laat die spiegel ons zien? Minimaal drie dingen: Dat alleen het werk van Christus waarde heeft voor God; niet mijn eigen inspanningen. Dat alleen het geloof zondaren verbindt aan de Zaligmaker; niet allerlei godsdienstige rituelen. Dat alleen het Woord ons wijs kan maken tot zaligheid; niet wat priesters of anderen daarvoor in de plaats hebben gesteld of aan toe hebben gevoegd.
Dan is 500 jaar Reformatie niet zozeer iets van het verleden. Het is dan vooral iets van de toekomst.
Frank van Putten