Ook achter de kerkdeur gonst het. Op de meidenclub wordt druk besproken wie al dan niet meedoet met vasten. Meer meisjes dan verwacht laten op z’n minst tijdens enkele dagen hun eten staan. “Want als je vast, vergeeft God je zonden.” Hoe vaak hoorden ze al dat maar één offer telt? Dat alleen Jezus ons kan redden? Maar juist als het over Hem gaat, valt er een scheiding. “Hoe kan het nu dat Hij Heere is?”, hoor ik mijn moslimvrienden vaak zeggen. Mijn kapster, die van moslim Jehovagetuige werd, stelt me dezelfde vraag, evenals de bakkersvrouw onder m’n huis die trouw haar digitale Wachttorens naar mij doorstuurt.
Het is precies acht uur ’s avonds als mijn gepieker hierover plotseling een halt wordt toegeroepen. De trommelaars hebben hun taak voor vandaag gestaakt en ineens voert de wind andere geluiden met zich mee. Het carillon van de Roomse Kerk speelt. Het laat niet haar gebruikelijke ‘acht-uur-melodietje’ horen, maar er klinkt onverwacht een prachtig lied. De klanken ervan waaieren uit over heel de stad: “U zij de glorie, opgestane Heere, U zij de victorie…” In stilte luister ik mee. Ineens herinner ik me weer wat Irena, een Albanese christen, deze week tegen me zei: “Maak je toch niet zo druk over al die andere invloeden. We hebben net Pasen gevierd. De Heere Jezus heeft overwonnen!”
Als ik ’s avonds mijn Bijbel opensla om meer antwoorden te zoeken op de vragen van mijn kapster en bakkersbuurvrouw, hoor ik datzelfde geluid als ik in Paulus’ brief lees over hoe God Zijn Zoon verhoogd heeft en Hem een Naam boven alle namen gaf. Opdat in de Naam van Jezus zich zou buigen alle knie van degenen die in de hemel, en die op de aarde, en die onder de aarde zijn. En alle tong zou belijden, dat Jezus Christus de Heere is, tot heerlijkheid Gods des Vaders. (Filip. 2:10-11). Prachtige toekomstmuziek die te midden van allerlei donkere klanken al werkelijkheid begint te worden.
Gerdine Zoeteman