Sommige staan alleen, andere met z’n tweeën. Soms is er een klein kruisje bij, van een kind. Deze kruizen laten zien dat hier ongeveer iedere twee kilometer iemand is omgekomen door een verkeersongeluk. Vijfenzeventig levens die langs deze weg zijn opgehouden. De overheid plaatst witte kruisjes langs de weg. Als herdenking? Of als waarschuwing? Misschien beide. Ons maakt het stil. Al die kruisjes staan voor levens. Voor mensen die voor God moesten verschijnen.
Hoeveel kruizen staan er langs jouw levensweg? Langs mijn weg staan (mede door mijn werk in de ouderenzorg) ook tientallen kruizen. Zoveel mensen die ik heb gekend. Zoveel herinneringen. Maar ook zoveel waarschuwingen! Het was niet de overheid die kruizen in jouw en mijn leven plaatste. Het was God die jou en mij waarschuwingen gaf. Kruizen die voor zoveel verdriet staan. Zoveel pijn. Maar ook kruizen die als roepstem staan. Wat heeft het in jouw leven veranderd? Werd je er stil van? Of werd je stilgezet? Sta je er weleens bij stil dat jouw leven ook zo ineens voorbij kan zijn? Zoals die kruisjes in Amerika staan op de plaats waar iemand omgekomen is, zo valt ook jouw levensboom op de plaats waar jij leeft. En als de boom naar het zuiden, of als hij naar het noorden valt, in de plaats, waar de boom valt, daar zal hij wezen (Pred. 11:3). Wat als jouw leven vandaag aan een einde komt?
Antonet van Tilburg