We vertrekken in de richting die ik verwacht had, maar slaan daarna rechtsaf. Mmm… linksaf is volgens mij korter, maar goed. Na nog een paar slingerbewegingen staan we weer bij het treinstation waar ik opstapte, maar dan aan de zuidkant. Nog maar eens de vraag stellen, met daarop hetzelfde antwoord als daarnet. We rijden weer. Drie rondjes om dezelfde rotonde en vergeefse blikken op kaart- en navigatiemateriaal doen besluiten de bus langs de kant van de weg te parkeren. “Het spijt me, meneer, ik weet niet meer waar ik naar toe moet”, aldus een hopeloze stadsbusbestuurder. “Vindt u het goed als ik terugrijdt naar het station?” Ja, hoor. Ik ga wel lopen…
Grappig natuurlijk, maar het zet me ook aan het denken. Hoe kan zo iemand nu de weg kwijtraken? De juiste materialen gekregen, de juiste opleiding gehad en een goede inwerkperiode. Alles voorhanden wat je nodig hebt om de juiste weg te gaan. Zie je dat bij reformatorische leeftijdsgenoten ook gebeuren? Of merk je het bij jezelf? Alles voorhanden: een christelijke opvoeding, reformatorisch onderwijs, kerkdiensten, jeugdvereniging, catechisatie… en toch gaat het soms mis. Maak dan nu een andere keuze. Het navigatiesysteem zegt ‘probeer om te draaien’. Gods Woord zegt het stelliger: “Keer je om! Zoek de Heere en leef!”
- Steven Baan