Maar zij heeft wel wat te vertellen. Zij groeit op in een stil refo-dorpje en zwerft de wereld over. Zij leert de Heere Jezus kennen en ontmoet veel gelovigen wereldwijd. Meer stoelen worden naar achteren geschoven. Koffie wordt ingeschonken. En zij vertelt.
Haar 35 jaar jongere moslimvriendin uit Afrika mocht ook de Heere leren kennen. Zeer tegen de wil van haar gewelddadige moslim-echtgenoot. En tegen de zin van de andere vrouwen die de man toebehoorden. Zij ging in stilte haar weg. Verwachtende de komst van Christus. Hoe staat dat ook alweer in de Heidelbergse Catechismus zondag 19? Met opgeheven hoofde. Blijmoedig dus. Zij vindt moed om af te reizen naar een driedaagse vrouwenconferentie voor christenen. De man is in alle staten, smijt het huisraad door haar huisje en draait de deur op slot. De sleutel gooit hij in de rivier in het bijzijn van zijn vrouwen. Geen plaats voor Christenen op zijn erf. Drie dagen later komt de vrouw terug. Bemoedigd en getroost door het lezen in Gods Woord. Versterkt door de onderlinge contacten die er waren. Een soort van: Zoete banden die mij binden, aan des Heeren lieve volk. Maar dan op z’n Afrikaans. Bij de lokale markt koopt zij verse vis en groenten om een maaltijd voor haar man klaar te maken. Misschien stemt het hem gunstig. Verdrietig ziet ze hoe de deur van haar huisje op slot zit. Zij leent een kookpot van één van de vrouwen en maakt op de vuurplaats het eten klaar. Zij wast de groenten, maakt de vis schoon en vind de sleutel van haar huisje in de ingewanden van de vis. Rustig gaat zij haar gang. Ruimt haar huisje weer op en zorgt dat alles klaar is als de man thuiskomt. Ziedend van woede vraagt de man aan de vrouwen hoe het kan dat zij in het huisje kon. De vrouwen vertellen hem het verhaal van de vis. En de man? Hij buigt zijn hoofd. Er wordt in stilte gegeten en na de maaltijd vraagt de man of hij zondag mee kan naar de samenkomst van de Christenen. De Heere werkt. Wereldwijd.
Het is stil geworden in de winkel. De kopjes staan opgestapeld. De mensen verdwijnen. En zij? De oude tropenarts? Zij zit daar. Zij vlecht haar lange zwarte haar. En ik? Ik dank God dat zij in ons leven kwam. Ook al voldoet zij niet aan “onze” maatstaven.
Gerda Zoutewelle