Neem nu een woord als ‘wortelhang’. Ik hoorde dat in een interview met een Vlaamse wetenschapper. Hij gebruikte dit woord om een boeiende ontwikkeling aan te duiden: de sterke hang naar het verleden. Hij constateerde dat je in de muziek en de taal ziet dat we steeds meer voorliefde krijgen voor streektalen, dialecten en lokale gebruiken. Wat uit de streek komt, moet wel goed zijn, klinkt vertrouwd en degelijk. Hij legde de koppeling met globalisering. We leven in een wereld zonder grenzen. We hebben wereldwijde contacten en zijn steeds verbonden met elkaar, maar voelen ons in zo’n onbegrensde wereld als mens niet meer veilig en geborgen. We zoeken daarom een veilige cocon om ons heen waarin ‘moerstaal’ gesproken wordt, waarin we oude gebruiken herkennen die ons leven betekenis gegeven.
Die wortelhang zie ik trouwens ook terug in de kerk in de manier waarop er over ‘vroeger’ gesproken wordt. Het is goed om het verleden te blijven waarderen, alhoewel het er soms op lijkt alsof dit nog voor Genesis 3 was. De keerzijde komt ook voor: het ontbreken van een band met de traditie of betrokkenheid op een landelijk kerkverband.
Toch ligt er in die hang naar ‘oorspronkelijkheid’ voor het jeugdwerk ook een gouden kans. De gemeente en zeker het jeugdwerk mag vandaag zo’n knusse cocon zijn, waarin je jezelf kunt zijn en van anderen mag leren. Een schuilplaats waarin het niet gaat om snelle contacten, maar om aandacht en toewijding en waarbij oppervlakkigheid plaatsmaakt voor echte diepgang.
Ja, ik ben voor die wortelhang: radicaal (letterlijk: tot in de Wortel): Wat is in deze open wereld, je enige troost? Dat ik Jezus Christus eigen ben.
Sjaak Jacobse