Door: Jaco Pons
Als leidinggevenden over die vragen nadenken, word ik al enthousiast. Het is toch fantastisch om zulke vragen te krijgen? Blijkbaar zitten er in die gemeente leidinggevenden met hart voor jongeren. Ze zien de jongeren, maar denken er ook over na hoe ze de jongeren nog beter kunnen bereiken.
Deze week stond ik voor die groep met leidinggevenden. Soms ook teleurgestelde leidinggevenden. Vooral als je merkt dat een nieuw seizoen start en er maar drie jongeren op je vereniging komen. Dan kan je met je handen in het haar zitten en jezelf afvragen: "Wat doe ik fout?"
En wat doe je als je een super leuke activiteit hebt georganiseerd en uiteindelijk geven de jongeren aan dat ze het helemaal niet leuk vonden. Of misschien wel leuk, maar niet geweldig? Houd jezelf de spiegel eens voor: Is mijn activiteit gericht op de activiteit of gericht op de relatie? Als leidinggevenden kunnen we soms ontzettend druk zijn met het opzetten van een geweldige activiteit en druk zijn met de vraag of alles wel goed verloopt. Maar vergeet de jongere niet. Investeer in een relatie. Uiteindelijk heb je in het jeugdwerk weinig te zeggen of weinig invloed als de relatie met jongeren er niet is.
Maar hoe doe je dat dan? Hoe investeer je in die relatie? Dat vraagt veel van je als leidinggevende. Dat vraagt van veel leidinggevenden om uit een comfort-zone te stappen. Jongeren willen zien wie jij bent. Dat is spannend, want hoe laat je zien wie je bent? Dat vraagt kwetsbaarheid, dat vraagt openheid en eerlijkheid. Dat vraagt ook om authenticiteit. Het vraagt ook om met de jongeren te lachen en plezier te hebben, maar ook om je eigen worstelingen te laten zien. Dat vraagt ook om beschikbaarheid, niet alleen op de vereniging, maar ook buiten de vereniging om.
En die jongeren die je dan niet meer bereikt? Die niet meer naar de vereniging willen komen? Verlies ze niet uit het oog! Het is zo mooi om te horen dat er leidinggevenden zijn die ook buiten de vereniging voor zulke jongeren hun huis open zetten. Dan heb je misschien niet elke keer een diep geestelijk gesprek, maar wel een ingang om toch af en toe met hen te kunnen praten.
Na een intensieve avond zit ik in de auto terug naar huis. Ik kijk terug. Ik voel me enthousiast. Wat is het prachtig werk om mensen toe te rusten om met onze jongeren om te gaan. Ineens moet ik weer denken aan een van de laatste opmerkingen die gemaakt werden: 'Bedankt! Ik zag het helemaal niet zitten voor dit seizoen, maar ik ben weer enthousiast en heb weer energie.' Investeren in het hart van jongeren. Het enige wat overblijft is: 'Heere, zegen het werk van deze leidinggevenden.' Diep in gedachten verzonken, rij ik de afslag die ik moet nemen finaal voorbij.