Nog hoor ik het mijn oude meester zeggen: ‘Wat zie ik daar voor dode vliegen?’” Zo noemde meester dat, dode vliegen, als je een woord doorgekrast had. Van meester moest je fouten tussen puntjes zetten. En niet krassen.
Ging dat in het gewone leven ook maar zo makkelijk. Gewoon tussen puntjes zetten. Grote mond? Tussen puntjes. Te laat thuis? Tussen puntjes ermee en opgelost. Niets meer aan de hand.
Laatst sprak ik oude meester. Ik had hem jarenlang niet gezien. Hij draagt nog steeds een lange zwarte overjas. Ik begreep dat woord nooit goed, een overjas. Het is toch normaal dat je een jas ergens overheen trekt? Meester loopt nog steeds kaarsrecht. En noemde direct mijn naam en: je bent het vierde meisje in jullie gezin. Dat is toch echt meesterachtig. Je naam nog weten en de plek in het gezin waar je uit komt.
Oude meester wilde een boek kopen voor zijn verjaardag. Zijn boekenkast is zo vol dat zijn vrouw niet meer weet wat er allemaal in staat. Koop zelf maar wat, zei ze.
Toen oude meester afrekende vroeg hij: “Hoe gaat het met je, kind? Ken je de Heere al?” En toen wist ik het weer. Ik had een verlanglijstje gemaakt voor mijn verjaardag. Onder de les. Ik moest het inleveren en meester glimlachte toen hij het lijstje las en knipoogde. ‘Een nieuw hart’, stond er bovenaan.
We praatten samen, oude meester en ik. Over wie de Heere wil zijn voor zondaren, welk offer Jezus gebracht heeft en hoe goed het is om de Heere te dienen.
Dan tikt meester met zijn hand tegen zijn hoofd bij wijze van een groet. Statig loopt hij de winkel uit. Het boek netjes ingepakt onder de arm van zijn lange zwarte overjas.
Zonden kunnen niet tussen puntjes gezet worden. Maar ze mogen wel beleden worden. Dat leerde oude meester mij. Vroeger, op de basisschool, en nu.
Gerda Zoutewelle