Behoedzaam zetten we de ene voet voor de andere. Het pad is smal en door de regen die nu valt, wordt de weg bepaald niet begaanbaarder. We moeten oppassen om niet weg te glijden in de modder. Ondertussen speuren we naar rode stippen die onze wandelroute aangeven. Als alles goed gaat, komen we straks uit bij een donkere grot, die nog niet voor publiek toegankelijk gemaakt is, maar waar je wel op eigen houtje een stuk in kunt gaan.

“Jij ziet er anders uit.” Het is dinsdagochtend, omstreeks acht uur ’s ochtends. Toen ik de deur van de zolderkamer van mijn kostgezin opendeed, keek daar een klein jongetje met nieuwsgierige oogjes vanaf de eerste verdieping naar boven. Hij droeg een gele streepjespyjama en op zijn buik stond een schattige koalabeer. Aangezien ik sinds het maken van de knot de vorige avond nog niet aan mijn haar had gezeten, twijfel ik niet aan de juistheid van deze uitspraak. Deze driejarige kleuter zag dat ik er anders uitzag en hij schaamde zich niet op zijn minst om mij dit kenbaar te maken. Hij zei precies wat hij op dat moment dacht.

“Meester, leest u lang voor?” Hoopvolle blikken, wachtend op het antwoord. Vlak voor de zomervakantie maken onze leerlingen altijd kennis met hun nieuwe meester of juf. Een zogeheten kennismakingshalfuurtje, vlak voor de zomervakantie. Bijna elke keer klinkt dan de vraag of ik als meester van groep 8 lang voorlees. En tja, dan vertel ik ze iedere keer van mijn recordpoging voorlezen.

“Of…”, aarzelt ze, “mag dat niet van de mannen in jouw kerk?” Ik ben in gesprek met mijn afstudeerbegeleider. Ze heeft me een baan aangeboden op de universiteit, maar ik ben op gesprek om uit te leggen waarom ik het aanbod afsla. Haar vooroordeel over man-vrouwverhoudingen in reformatorische kring verrast me.

Samen met enkele raadsleden in onze gemeente heeft onze burgermeester een werkgroep opgezet. Na de vakantie was weer de eerste vergadering van de werkgroep. Tijdens de zomervakantie is de politiek ‘gesloten’ dus we hadden elkaar al even niet meer gesproken. Zoals bij iedere vakantie moest er even worden geïnformeerd naar hoe iedereen de vakantie had ervaren.

Het is maandagmiddag en ik ben samen met mijn collega’s van Nederlands aan de wandel. We wisselen onze leservaringen van het afgelopen jaar uit. Op de dependance heb ik het erg naar mijn zin gehad, maar mijn collega’s van de hoofdlocatie ken ik niet zo goed. Zijn ze aardig? Of zijn het een soort ‘hoge geesten’? Neerlandici bijvoorbeeld? Ik verschrompel al bij de gedachte…

Met een dik vest aan en mijn laptop op schoot, heb ik me op de bank genesteld. Links en rechts van mij zie ik afwisselend donkere en lichte wolkenpartijen voorbijtrekken. Af en toe laten ze hun vochtig goedje ongenadig neerkomen rond dit prachtige plekje. Ook het fluitende geluid van de wind zorgt voor natuurlijke achtergrondmuziek. Het is heerlijk om weer even te genieten van dit Hollandse landschap. Een nog groter voorrecht is het om na bijna twee jaar familie en vrienden weer te ontmoeten en samen naar de kerk te kunnen.

“Wat een vies weer is het toch.” Een veel gehoorde uitspraak tijdens regen. Ik kom er steeds meer achter hoeveel het weer invloed heeft op ons humeur. Toch vind ik geen reden om het weer ‘vies’ te noemen zodra je er nat van wordt. Eerlijk is eerlijk, ook ik keek na deze winter uit naar de warme zonnestralen. Ik houd van de zon en de lange dagen. Ik ben vast ook niet de enige die stiekem baalt dat we het weer van vorig jaar zomer niet hebben. 

Het is donderdagmiddag kwart over één, de eerste week na de zomervakantie. De klassendienst heeft net de geschiedenisboeken uitgedeeld. Enthousiast worden de boeken doorgebladerd. Hier en daar stoot iemand zijn buurman aan, om hem te wijzen op een bepaalde afbeelding. Geduldig wacht ik tot het geblader minder wordt. Steeds meer leerlingen zijn uitgekeken en zoeken de eerste bladzijde op. Na even wachten kijken tweeëntwintig paar ogen mij verwachtingsvol aan. Het is de eerste geschiedenisles in groep 8.

Het is een vast ingrediënt van de Koersvakantie: zingen. In de natuur of juist midden in de stad. Om geld op te halen voor de kampactie of om de dag af te sluiten rond het meeneemorgeltje. Dat zingen van essentieel belang is bleek ook weer tijdens een kamp een aantal jaar geleden.