Op een zonnige dag in april lijkt het mij een goed idee om naar een speeltuintje te gaan. We komen aan op een groen grasveld, gevuld met paardenbloemen. Een deel bloeit uitbundig, een ander deel is uitgebloeid. Het mooie van van deze bloemen is haar schoonheid in haar sterven. Juist in deze laatste fase van het leven, is deze bloem op zijn mooist.

Het is bijna zover, die ene speciale dag in het schooljaar. Zo’n dag waar de kinderen heel veel zin in hebben. Als leerkracht vind ik die ene speciale dag leuk en gezellig, maar ik ben ook heel blij als het weer voorbij is en alle leerlingen weer veilig terug zijn.

“Juf, het is niet waar, hè.” Waar ik eerst nog recht achter mijn bureau een mail typ, draai ik nu mijn bureaustoel een kwartslag naar de jongen toe. Ik kijk hem aan. Zijn donkere ogen staren me aan, ietwat afwachtend. Allebei zijn handen nonchalant in z’n broekzak gestoken.

“Wabi Sabi!” Met glinsterende ogen vertelt de man over zijn levenshouding. Hij volgt de filosofie van Wabi Sabi. Dat is een Oosterse filosofie dat de gebrokenheid van het leven accepteert en daar schoonheid in ziet.

Het is kwart over acht en mijn leerlingen van klas 2V6 druppelen het lokaal binnen. "Goedemorgen Gert, heb je een nieuwe hoodie ?” “Ja, mevrouw!”, reageert hij blij. Als iedereen op z’n stoel zit, vraag ik om stilte voor de dagopening. We lezen samen Johannes 21. Het gaat over de openbaring van de Heere Jezus aan Zijn discipelen.

“Juf, mogen we ook een keer wat komen bakken bij u thuis?” Zeg maar eens nee als twee paar glimmende ogen je verwachtingsvol aankijken… En zo staan we deze zaterdagmorgen in de keuken. Tweehonderd gram boter, tweehonderd gram meel, vier eieren… En laten we vooral de suiker niet vergeten. Ruime hoeveelheden van het witte goedje worden hier erg gewaardeerd. Een gebakje heet in Albanië niet voor niets een ëmbelsirë , oftewel, een ‘zoetigheidje’.

Een kerkdienst, een aantal weken geleden. Eentje vanaf de bank, terwijl ik op temperatuur werd gehouden door de knusse warmte van de brandende houtkachel. Het kostte mij geen moeite om mijn aandacht erbij te houden en dat is geen vanzelfsprekendheid in deze omstandigheden. Het was een preek over kinderen en dat sprak mij aan.

De bel gaat. Het is de allerlaatste schooldag in groep 8. Opgewonden komen de leerlingen het lokaal binnen. “Bijna vakantie, meester! En nog een week langer dan de andere kinderen ook.” Sommige gezichten stralen bij het idee van een lange zomervakantie. Andere leerlingen komen rustiger binnen. Ik zie een wat weemoedige uitdrukking op hun gezicht. Na die lange zomervakantie wacht een nieuwe school, een nieuwe uitdaging. En daar zien ze toch wel een beetje tegenop. Daarnaast doet afscheid nemen van de basisschool ook een beetje pijn!

Hij stond voor me in de rij. De oude, gebogen man. Een bril op het puntje van z’n neus. Ja, dat zag ik in de vluchtigheid tijdens het afleggen van het parcours naar de testhokjes. Het mondkapje zweefde onder zijn neus. Ik voelde aan mijn eigen mondkapje. Ja, die zat ook niet op de goede plek. Haastig sjorde ik hem goed en bestudeerde de man opnieuw. Grijs haar. Hij leunde op een bruine stok. Het maakte hem tot een echt oud mannetje.

Sinds kort ben ik jurist bij een grote gemeente op de “bezwaarafdeling”. Dat is een afdeling waar de klachten van burgers binnenkomen over besluiten van de overheid. Dagelijks kom je pijnlijke situaties tegen. Veel mensen vragen om geld van de gemeente om eten te kunnen kopen of om hun huur te kunnen betalen.