Ken je het moment dat een klein kind té stil is? Als volwassenen ben je in gesprek. Tot het moment waarop je realiseert dat het wel erg stil is geworden… Vaak is dat geen goed teken.
Bedrijven besteden duizenden, soms zelf miljoenen euro’s aan de promotie van hun producten. Elk bedrijf is ervan overtuigd dat zijn product het beste product is dat er bestaat. Juist dat ene product maakt je leven zoveel makkelijker. Je wordt er ontzettend gelukkig van.
Je kijkt er naar uit; met een groep jongeren op reis als staflid van een Koers-vakantie. Het begint met goed voorbereiden; de dagsluitingen, Bijbelstudies, het vervoer, de dagprogramma’s. Je denkt na over het thema waarover je de eerste dagsluiting wilt doen. Wat is passend?
Het nieuwe jaar is nog maar enkele dagen oud. Vanaf de eerste dag van het nieuwe jaar kijk je vooruit. Wat verwacht je van dit jaar? Wat verwacht je van het jeugdwerk? Wat zijn je verlangens voor dit jaar? Waar maak je je zorgen over? Hoe zie je de toekomst?
Vermoeiend. Frustrerend. De eerlijkheid gebied te zeggen dat ik nooit blij word als ik gele borden met een willekeurige letter dichterbij zie komen. Een wegafsluiting. De bekende borden leiden je vervolgens via andere wegen om naar de eindbestemming.
Al jaren staan er twee orchideeën voor het raam in onze woonkamer. Ik kocht ze ooit voor een paar euro. Ze hebben uitbundig gebloeid. Zware takken met prachtige, volle bloemen. Elke keer weer.
Ik loop het Hoornbeeck College in Amersfoort uit. Het is inmiddels donker. Met een hoofd vol indrukken stap ik mijn auto in. Het is nog een stukje rijden naar huis. Alle tijd om na te denken. De Jeugdwerkdag is goed verlopen. Gelukkig, want het is altijd spannend of alles goed verloopt.
Zoekend rijd ik door een klein dorpje in Zeeland. Ik ben op weg naar een gemeente voor een jeugdwerkoverleg. Ik kom bij de kerk aan. Motor uit, deur open… Ik groet een leidinggevende die ook net aankomt. Dan voel ik dat er iets mis is. Ik kijk naar mijn handen. Daar ligt mijn autosleutel… In twee stukken.
“Gij, die God vreest, gij allen prijst den HEER’; Dat Jakobs zaad Zijn groten naam vereer"… Alleen dat zingen was al een indrukwekkend begin van het Koers-seizoen op die zonnige zaterdag in april. Ruim driehonderd stafleden waren bij elkaar om geïnspireerd en toegerust te worden voor de Koers-vakanties in de komende maanden. Wat een betrokkenheid en enthousiasme. Een voorrecht om daarbij aanwezig te mogen zijn!
Heere, wilt Gij, dat wij zeggen, dat vuur van den hemel nederdale, en dezen verslinde, gelijk ook Elias gedaan heeft? Wat een vraag! Het is Jakobus’ en Johannes’ reactie op het onrecht dat hen wordt aangedaan als Samaritanen hen onderdak weigeren. Onbegrijpelijk toch? Oh ja?
Dat kerkverlating erg leeft binnen onze gemeenten, bewijst deze samenkomst. Ambtsdragers uit verschillende Gereformeerde Gemeenten zijn op mijn uitnodiging ingegaan en zitten broederlijk naast elkaar. Op de agenda staat maar één onderwerp: Hoe gaan we om met kerkverlating in onze gemeente? Wat kunnen we van elkaar leren? Welke adviezen hebben we voor elkaar?
Kinderen luisteren graag naar een verhaal. Grote kinderen trouwens ook… Dat is de reden waarom er op elke -12 Bondsdag een verhaal wordt verteld. Het liefst een verhaal dat goed aansluit bij het thema van de dag. Elk jaar is het weer de vraag: waar gaat het over?