Tijdens de autorit naar Frankrijk waren we afgelopen zomer niet alleen op de weg. Auto’s met dakkoffer, campers en caravans vergezelden ons op de rit naar het zuiden. Ik verheug me meestal niet op de reis naar mijn bestemming. Ik ben altijd blij als ik er ben. Toen ik daar in de vakantie over nadacht, viel het mij op dat ik mijn levensreis op een heel andere manier bekijk. Op vakantie hoop ik dat de reis zo snel mogelijk voorbij is, maar mijn levensreis wil ik zo lang en aangenaam mogelijk maken. Alsof die het doel op zich is…

Met een enorme geeuw word ik half wakker. Ergens in mijn slaap heb ik iets gemerkt wat niet helemaal klopt. Dan ineens is de hele kamer fel verlicht. Eén flits en daarna is het weer aardedonker. Langzaam dringt het tot me door dat het buiten onweert. Die gedachte wordt al snel bevestigd door het dreunende geluid van de donder. Het is onze eerste onweersbui in deze vakantie in Italië. 

Wij praten niet graag over zonde. Toch is het belangrijk er met jongeren over te praten. Níet spreken met hen over de zonde is onbarmhartig. Want wie niet helder is over onze ellende, is ook niet helder over verlossing en dankbaarheid.

Het Reformatorisch Dagblad (Puntuit) publiceerde een indringend gesprek tussen twee jongeren en ds. G.W.S. Mulder over twijfel, dogmatiek, de bekeringsweg en de traditie. Veel jongeren hebben het gevoel op de rand van de afgrond te staan. Rechts van hen staat de kerk. Links bevindt zich een diep ravijn. Ze voelen hun voeten steeds verder wegglijden. Ze proberen zich aan een boompje vast te klampen: de traditie, de dogmatiek… Ik ben heel blij dat deze meiden dit uiten! Ik verwijt ze niets. Nee, kom alsjeblieft maar met je vragen! Dan kunnen we samen zoeken, praten, lezen in de Bijbel, bidden. Maar wat een aangrijpend beeld. Want waar is de Bijbel? Waar is de vriendelijke  nodiging tot de Heere Jezus? Als ze zich daar aan zouden vastklampen…!?