Mijn waardering voor deze jongen groeit met de seconde. Hoe langer het licht op rood blijft, hoe meer fietsers hem passeren. Dit is een jongen met karakter. Hij weet wat hij moet doen. En hij dóet het ook. Hij moet wachten. Want rood is rood. Deze jongen van rond de twaalf jaar is verstandig. Hij is wijzer dan de stroom van haastige volwassenen. Niet zo eigenwijs. Niet kijkend of hij tussen de rijdende auto’s door kan glippen. Hij bedenkt zijn eigen regels niet. Telkens weer als iemand hem passeert, is er de verleiding. “Zal ik dan ook maar gaan?” “Ik ben toch eigenlijk wel gek om als enige te wachten.” En: “er komt toch even geen auto aan”. Maar tegenover deze stemmen klinkt misschien de stem van zijn moeder. “Rijd of loop NOOIT door rood licht. Dat is gevaarlijk!” Dat gelooft hij. Daar blijft hij bij. Alle andere stemmen moeten zwijgen. Het deert hem niet wat anderen doen. Geërgerde blikken interesseren hem niet. Want rood is rood.
En ik? Is rood voor mij ook gewoon rood? Hoe vaak reed ik vandaag door ‘rood’? Niet luisterend naar het stemmetje van mijn geweten? Durf ik wel alleen te staan? Anders te zijn, omdat God het vraagt? Of doe ik met de massa mee? Bedenk ik mijn eigen regels? Verzin ik redenen waarom rood voor mij geen rood is?
Deze jongen voor het stoplicht heeft een boodschap. Een boodschap waar de meesten zich aan ergeren. Maar sommigen begrijpen het: “Hij heeft gelijk”. Daarom knijpen ze in de rem. Brengt jouw levenswandel mensen aan het denken? Omdat je alleen durft te staan? Omdat je biddend de wil van de Heere probeert te volgen? Net als Daniël en zijn vrienden. Zij verzonnen hun eigen regels niet. Zij vreesden geen mensen. Zij vreesden God. Wees niet tevreden voor je deze vreze van God kent. En wees niet tevreden voordat deze vreze je leven doortrekt. Door Gods genade.
William Walhout