Terug naar Wim. Ik las een column van hem. Een column die mij in de spiegel liet kijken. Wim schrijft anders dan we gewend zijn, rauwer denk ik. Of directer. Beoordeel zelf maar. Ik mag de column met jou delen van Wim.
Verloren zoon
Het verhaal van de verloren zoon is een van de mooiste gelijkenissen uit de Bijbel. Het loopt ook zo goed af. De vader staat elke dag op de uitkijk- en niet tevergeefs; na verloop van tijd, een stofwolkje aan de horizon, daar komt zijn zoon weer aan. En hij is berouwvol, hij beseft wat hij was kwijtgeraakt en wat hij zijn vader heeft aangedaan. Hij zegt zelfs dat hij de naam ‘zoon’ niet meer waard is.
De vader zegt: “Natuurlijk wel! Jij blijft altijd mijn kind. Zo kunnen we elkaar weer in de armen sluiten en een groot feest vieren.”
Tegenwoordig lijkt me de kans groter dat het anders zou gaan. Dat die zoon zou zeggen; ‘Luister eens pap, ik vind het prima om weer bij je terug te komen, maar we moeten wel even een paar duidelijke afspraken maken. Ik wil niet meer dat je zo boven op me zit. Ik heb ruimte nodig. En ik wil dat je niet meer van alles van me verwacht, maar dat je ook rekening houdt met mij, met wat ik wil, en dat je mijn gevoelens respecteert.’
Rembrandt had dan geen zoon geschilderd die op zijn knieën door de vader wordt omhelsd, maar allebei staand, een paar meter tussen hen in, de zoon gesticulerend, de vader luisterend, met de hand aan zijn kin. Hoe had die vader dan zijn liefde en ontferming kunnen laten merken?
Wim Houtman/ Nederlands dagblad 25-01-2023.
Nu niet gelijk commentaar geven. Ik zei al dat Wim niet van de gergem is.
Denk er over na. Wie ben ik? Wie ben jij en hoe staan wij in relatie tot God de Vader? Denk je rechten te hebben of mag je uit genade het Vaderhart van God kennen? Mocht je knielen voor de Vader of sta je daar rechthebbend, druk gebarend? Hij kan je zo niet omarmen…
Gerda Zoutewelle